Szeptucha. Na ołtarzu ciszy recenzja

Początek czytelniczy roku można uznać za bardzo udany. Jako pierwsza miała być zupełnie inna książka, ale tamta wymaga bardzo dużego skupienia i całkowitego poświęcenia jej uwagi, a książka Bianki sama się czytała (no dobra, słuchała).

Autorka zabrała nas do XVII wiecznej wsi, gdzie rodzi się Nawojka. Dziewczynka przyszła na świat cudem i to tylko dzięki wybitnej akuszerce, która zawstydziłaby samą dr Quinn. Nawojka dostała dar, który chyba jest bardziej jej przekleństwem, ale mała przyjmuje go, jako naturalny i robi swoje. I to już była pierwsza rzecz, która niezmiernie mi się spodobała, że od początku mamy do czynienia z postacią bardzo pewną siebie, która chodzi własnymi ścieżkami i jest niezmiernie ciekawa świata. Nawojka widzi i słyszy więcej, co nie raz prowadzi na wsi do bardzo niekomfortowej sytuacji, aż w końcu rodzice dziewczynki dostają ultimatum i albo oddadzą małą do szeptuchy na nauki, albo fora ze dwora.

Idzie więc Nawojka do szeptuchy, w której naukach zakochuje się od pierwszego słowa. Mała jest butna, wie, czego chce. Dzisiaj określilibyśmy ją mianem arogantki, ale na tamte czasy, mogłaby zostać okrzyknięta wizjonerką (lub też wiedźmą, co jest bardziej prawdopodobne). Wszystko przebiega bez zarzutu. Dziewczynka uczy się bardzo pilnie, pomaga kobiecie, do dnia, kiedy widzi coś, czego absolutnie nie powinna zobaczyć. Dziewczyna jest naiwna i nie podejrzewa, jak bardzo szeptucha może jej nabruździć, co też czyni, a ona jest zmuszona do opuszczenia potajemnie ukochanego domu na ziemi.

I co dalej na plus. Nie siedzi na pniu i nie wyje, że gdyby nie zobaczyła, że gdyby nie była taka wścibska i że gdyby.... Nie, ona nie gdyba. Ona szuka swojego miejsca, a jak je już znajduje, to korzysta ze wszystkich swoich nauk, aby przerwać. Jednak pewnego dnia stwierdza, że jest jej mało i postanawia wyruszyć w poszukiwaniu miasta, słusznie konkludując, że przecież nic złego nie uczyniła i nie musi chować się po lasach, jak zbieg. Jej droga jest pełna przygód i przez przypadek odkrywa coś, co wzbudza w niej i ogromną ciekawość i ogromną złość na niesprawiedliwość świata. Dzięki swojemu niezmiernie dobremu sercu poznaje ludzi, którzy jej pomagają i wspierają na każdym kroku. Jej najważniejszym orężem jest uczciwość, którą zdobywa serca wszystkich.

Prowadzi Nawojka swoje prywatne śledztwo, a przy tym dalej z niemierną ciekawością poznaje świat i wszystkich na nim żyjących. Niektóre dialogi to złoto, a ja się tak obśmiałam, że ho. Bardzo polubiłam tę charakterną osóbkę, która pomimo tego, iż urodziła się w wiejskiej chacie, ma wiele wrodzonego sprytu, który wykorzystuje w bardzo przydatny sposób. Potrafi ona zakręcić każdym, aby uzyskać odpowiedzi, a przy tym słucha i patrzy uważnie, wyciągając wnioski. Książka zakończyła się, jak dla mnie bardzo niespodziewanie, wręcz urywając wątek, ale na szczęście druga część będzie musiała mi wszystko wyjaśnić. Polecam na zastój czytelniczy, na coś lżejszego i na dobry humor.