Bullet Train. Zabójczy pociąg recenzja

Jeśli miałbym jednym przymiotnikiem scharakteryzować Bullet Train powiedziałbym: „dziwny”. Niby wszystko jest tak, jak obiecuje wydawca: mamy superszybki pociąg Shinkansen ruszający w kilkugodzinną trasę z Tokio do Morioki, mamy grupę elitarnych zabójców na pokładzie i zadanie zlecone przez bossa mafii, któremu raczej się nie odmawia – atmosfera gęstnieje, eskalacja wisi w powietrzu: nie pozostaje nic innego, jak tylko nastawić popcorn w mikrofali i szykować się na książkową wersję filmu z Jacki Chanem… w teorii, bo niemal od razu okazuje się, że nie będzie to zwykła podróż z punktu A do punktu B, okraszona rasowym azjatyckim mordobiciem. Atrakcje, które przygotował dla czytelnika na przejażdżkę Shinkansenem japoński pisarz są wykraczają daleko poza kryminalne schematy.

Książka jest zaskakująca, ale nie w sposób jakiego spodziewa się czytelnik. Akcja, obserwowana naprzemiennie z perspektywy kilku bohaterów, rozwija się nieśpiesznie. Kotaro rozrzuca po całym pociągu strzelby Czechowa, przez co pierwsze dwieście stron powieści wydaje się służyć wprowadzeniu czytelnika do tego dziwacznego świata, sporo tu retrospektyw, i jeszcze więcej rozmów, między zupełnie dziwacznymi bohaterami i jeśli miałbym do czegoś tę pierwszą część Bullet Train porównać, to chyba byłaby to któraś z książek Harukiego Murakamiego, chociaż nie wykluczam, że może być to kwestią tłumaczenia, bowiem pani Anna Horikoshi przekładała na polski również kilka jego powieści, a być może to specyfika Japońskiej literatury. Tak czy inaczej, wiele w Bullet Train filozofii, przede wszystkim rozważań na temat istoty zła, dla których chwilami sensacyjna akcja wydaje się być zaledwie pretekstem, chociaż muszę również przyznać, że zakończenie naprawdę trzyma w napięciu. Po prostu dziwna książka.

Pozostaje jeszcze jedna kwestia – dla kogo właściwie jest ta książka? Spotkałem się z opiniami (chociażby tej zamieszczonej na skrzydełku okładki), że powieść przypomina filmy Tarantino zmieszane z filmami braci Cohen i według mnie są to opinie trafne, jednak brakuje mi tutaj tej wschodnioazjatyckiej nuty, od siebie zatem dodaję jeszcze serial Squid Games i, chociaż będzie to lekko naciągane, książki Murakamiego.

Jak widać Isako Kotaro wziął mnie swoją powieścią z zaskoczenia. Spodziewałem się mordobicia, akcji o zawrotnym tempie i może jeszcze na koniec jakiegoś twistu fabularnego, a dostałem powieść nietuzinkową, mądrą, ciężką do sklasyfikowania i przez to niezwykle odświeżającą i po prostu ciekawą.