Zbawca recenzja

Czasami w odniesieniu do ludzi mówimy, że ktoś jest niespecjalnie atrakcyjny, ale ma w sobie to coś. Jestem zdania, że podobnie jest z książkami. Powieść może być np. nudnawa, ale ma w sobie coś, co każe ją przeczytać do końca.

„Zbawca” to z kolei odwrotność tej sytuacji. Niby ma wszystko, co dobra powieść sensacyjna mieć powinna, a jednak czegoś jej brakuje. Lektura, choć w iluś miejscach bardzo mnie wciągnęła, to jednak nie zachwyciła, a i wątpliwości mam w jej wypadku zbyt wiele.

Rzecz zaczyna się od masakry urządzonej w szkole przez bosego chłopaka w białej szacie, który z pistoletu zabija pięć osób i rani kolejnych siedem, po czym popełnia samobójstwo. Potem pojawiają się kolejne ofiary, w tym dzieci. Wszystko wskazuje na obecność jakiejś ponurej sekty, której guru nazywany Zbawcą porywa i zabija dzieci, chcąc zmusić policję do wykrycia sprawcy zabójstwa miejscowego księdza.

Rzecz dzieje się w dolnośląskim Głogowie. Autorem powieści jest policjant kryminalny, który powinien najlepiej wiedzieć, co i jak się w takich sytuacjach dzieje. To się powinno czytać jak powieści szpiegowskie Severskiego. A ja się zastanawiam, dlaczego śledztwo w tak poważnej sprawie, z tyloma ofiarami, prowadzi Komenda Powiatowa Policji w Głogowie, a nie wojewódzka czy wręcz CBŚP. Naprawdę tak jest? No to nic dziwnego, że efekty są tak mizerne jak w tej książce. Brakuje ludzi, brakuje specjalistów, do współpracy angażuje się cywila – ze wszelkimi tego konsekwencjami.

Podobnie nie rozumiem, dlaczego policja po zastawieniu internetowej pułapki na porywacza dzieci urządza na niego zasadzkę, ale nie ustala jego adresu IP, a więc i – prawdopodobnej – tożsamości.

Nie rozumiem, dlaczego śledztwo prowadzi stary, leniwy i zapijaczony glina, a jego prawą ręką jest młoda, niedoświadczona policjantka, przeżywająca ciężką traumę po śmierci na służbie partnera i przyjaciela. Ona nadaje się na terapię albo do klasztoru (bo rozmodlona!), a nie do ścigania niebezpiecznego psychola i zwyrodnialca.

Zakończenie wskazuje na to, że będzie ciąg dalszy i to chyba nie jest dobra wiadomość. Przeczytałem inne, niezwykle entuzjastyczne recenzje tej powieści i… Nie, nie dziwię się. Czytelnicy łykają sterty trupów jak pelikan ryby, więcej im już nie trzeba. A ja – cóż… Odkładam Krystiana Stolarza do szufladki z napisem „z braku laku”. Tylko w takich okolicznościach sięgnę po jego kolejną książkę.