Wciąż pod wiatr recenzja

W październiku 1942 r. nikt z mieszkańców łódzkiego getta nie przypuszczał, że miasto za drutami będzie istniało jeszcze blisko dwa lata.
W rodzinie Lewiatanów kolejne dni przynoszą więcej trudnych chwil niż dobrych. Laura zajmuje się nastoletnimi braćmi męża, którzy z dnia na dzień muszą dorosnąć. Pomagają jej w codziennych obowiązkach - przede wszystkim w zdobywaniu pożywienia. Gdy trafiają do pracy na pewnej budowie, nie wiedzą, że przyczyniają się do powstania obozu prewencyjnego dla
polskich dzieci. Rodzice tych dzieci zostali uznani przez nazistów za szpiegów lub kolaborantów, a one same za degeneratów zagrażających społeczeństwu. Choć Lewiatanowie ledwie wiążą koniec z końcem, pomagają polskim sierotom, a jedną z nich otaczają szczególną troską.
W sierpniu 1944 r. następuje likwidacja getta i wywózka Żydów do Auschwitz. Czy Laurze uda się wydostać z piekła i uniknąć kolejnego?

To moje kolejne spotkanie z twórczością autorki i również kolejne z Laurą, czyli tytułową nauczycielką z getta. Książki należy czytać w odpowiedniej kolejności, by zaznajomić się z ciągiem przyczynowo - skutkowym i dokładnymi losami bohaterów. Książki pisane przez autorkę są ogromnie życiowe, bije z nich realizm, ukazują życie prawdziwych ludzi, borykających się z problemami dnia codziennego, a przy tym za każdym razem niosą za sobą jakiś przekaz. Autorka poraz kolejny zabiera czytelnika w niezwykle przerażającą i poruszająca i podróż do łódzkiego getta, pierwszy tom autorka zakończyła w taki sposób, że długo nie mogłam przestać myśleć o tej książce, dlatego też byłam ogromnie ciekawa co będzie się kryło w drugim tomie pod wymownym tytułem - "wciąż pod wiatr". Jak już wcześniej wspominałam książka ta jest mi szczególnie bliska, ponieważ mieszkam niedaleko Łodzi, studiowałam tam, niejednokrotnie przemierzałam ulice na których znajdowało się łódzkie getto, a w liceum byłam tam na wycieczce. Możemy tutaj poznać dalsze losy Laury oraz bliskich jej osób z którymi zamieszkuje łódzkie getto. Autorka w na wskroś prawdziwy sposób oddała klimat wydarzeń mających miejsce w tamtym okresie na okupowanych przez Niemców terenach i pokazała jak wyglądało życie Żydów w łódzkim gettcie, z czym musieli się mierzyć, jakie emocje nimi targały. Tym razem autorka ukazuje również tragedię dzieci przebywających w gettcie. Mam wrażenie, że nie byłam przygotowana na to co się tutaj wydarzy, ta książką wywołała we mnie jeszcze więcej emocji, konsternacji niż pierwszy tom, a zakończenie jakie zaserwowała Pani Aneta całkowicie mnie rozbiło i zostawiło z nie małym szokiem na twarzy. Jestem szalenie ciekawa dalszych losów bohaterów, bo poraz kolejny wiem, że ta historia zostanie na dłużej w moich myślach i sercu! Polecam! Moja ocena 10/10.