Czarne niebo recenzja

"Pró­bo­wali prze­trwać w świe­cie, który zda­wał się ich igno­ro­wać."

Rozstając się z bliskimi, Grzegorz nawet nie przypuszcza, że wkrótce świat, który tak dobrze zna, przestanie istnieć, pogrążając się w gęstym mroku. Aby przetrwać, zmuszony jest współpracować z obcymi ludźmi, których łączy jeden cel – przeżyć. Nieznane zagrożenie, które nadeszło wraz z czarnym niebem, wabi nielicznych ocalałych głosami ich bliskich, by wyszli z ukrycia na pewną śmierć. W tym chaosie zatraca się człowieczeństwo, wydobywając na wierzch mrok zalegający na dnie duszy. Ludzkość zmierza ku upadkowi, pogrążając się w coraz głębszej destrukcji i tylko w nielicznych jednostkach wciąż tli się nadzieja.

Mroczna, ponura wizja postapokaliptycznej rzeczywistości, przesiąknięta strachem, wolą przetrwania i wszechobecną beznadziejnością. Autor nie mówi nam wprost, jak doszło do inwazji, skąd wzięło się zagrożenie i na jaką skalę zniszczyło ludzką cywilizację. Widzimy tylko niewielki skrawek świata, skupiając się na grupie ocalałych żyjących w ruinach tunelu pod Ursynowem. "Każdy dzień był nową bi­twą, każdy ko­goś stra­cił, ale mu­sieli żyć i mieć na­dzie­ję, że jesz­cze kie­dyś znów po­czują cie­pło słoń­ca na skó­rze." Wśród nich znajduje się Grzegorz, którego przy życiu trzyma tylko nadzieja na ponowne spotkanie z rodziną. Nie wie jednak, czy żyją, czy już nie jest za późno, by ich odnaleźć. Mimo to postanawia wyruszyć na poszukiwania. Towarzysząc mu w tej drodze, z przerażeniem uświadamiałam sobie, do czego zdolny jest człowiek w obliczu zagrożenia oraz w chwilach, gdy poczuje się bezkarny. Duży plus za koncepcję, choć w niektórych fragmentach zabrakło mi większej konsekwencji w przedstawieniu wykreowanego świata. Wydaje mi się, że autor w głównej mierze skupił się na dramatyzmie, który, muszę przyznać, był odczuwalny już od pierwszych stron. Nie zabrakło szokujących scen, budzących grozę i niesmak, zwłaszcza w kontekście wątku kanibalizmu. Końcówka wywarła na mnie spore wrażenie, pozostawiając po sobie nutkę niepewności. A kto wie, może i furtkę do kontynuacji...