Czarne niebo recenzja

Książek Pawła Leśniaka przeczytałam już sporo, ale ta postapokaliptyczna historia zafascynowała mnie tak bardzo, że musiałam poznać zakończenie, mimo że zegar tykał nieubłaganie zbliżając mnie do godzin porannych.

Autor w poprzednich powieściach pokazał, że potrafi tworzyć nieszablonowo i czerpać z najlepszych wzorców. Nie inaczej jest w jego najnowszej powieści „Czarne niebo” roztaczającej wizję upadku ludzkości i próbę przetrwania w świecie ogarniętym mrokiem, w którym czai się zagrożenie. Autor na miejsce akcji obrał nasz kraj, dobrze znane nam miasta i ulice, czyniąc tę historię bliską naszemu sercu. Sprawiając, że jeszcze intensywniej odbieramy rozgrywające się tam dramatyczne zdarzenia.

Autor posiłkuje się retrospekcją, by ukazać nam zwyczajne życie Grzegorza, które w jednej chwili zmienia się w walkę o przetrwanie. W nowej, brutalnej rzeczywistości wspomnienia szczęśliwej przeszłości wydają się tak odległe, jakby wydarzyły się w innym życiu. Wiele dałby za to, żeby usłyszeć głos córeczki, ale już wie, że gdy go usłyszy musi się ukryć.

Historię tę można z powodzeniem uznać za powieść drogi, bo główny bohater, Grzegorz wraz z dwójką towarzyszy wyrusza w najeżoną niebezpieczeństwami ze strony najeźdźców i ludzi podróż, by odnaleźć rodzinę. Nadzieja jest niewielka, ale musi spróbować nie zważając na deszcz zdolny ukamienować, toksyczny kwas w powietrzu, który dosłownie wysysa wodę z ludzkiego organizmu, czy niski poziom tlenu, utrudniający oddychanie. Staje nie tylko przed fizycznymi zagrożeniami, ale także emocjonalnymi rozterkami i pytaniem o granice człowieczeństwa.

Powieść zapewnia emocjonalną i brutalną podróż w przyszłość, której nigdy nie chcielibyśmy doświadczyć. Emocje bohatera i jego motywy odczuwamy bardzo realnie, ale czy zawsze weźmiemy jego stronę? Z pewnością nie, lecz właśnie bohater nieidealny, wielowymiarowy, z krwi i kości przyciąga nas do siebie. Możemy próbować wejść w jego skórę, ale nie wiemy, jak zachowalibyśmy się na jego miejscu w tych okolicznościach.

Paweł Leśniak płynnie łączy elementy powieści grozy i dramatu, tworząc obraz, który na długo pozostaje w pamięci skłaniając do refleksji nad kondycją człowieka w obliczu zagłady. Ukazany świat jest bezlitosny i przerażający, a zakończenie tak bezkompromisowe, że rozbija serce na milion kawałków. Znając wcześniejszą twórczość Autora na takie właśnie liczyłam. W moim odczuciu to najlepsza z napisanych dotychczas przez niego książek i będę wypatrywać kolejnych, równie oszałamiających emocji.