Zapomniane niedziele recenzja

„Zapomniane niedziele” to kolejna powieść Valerie Perrin, która przenosi czytelnika w świat, który jakby poruszał się w zwolnionym tempie. Akcja nie gna do przodu, ale jej niespieszny tok wcale nie przeszkadza, a wręcz pozwala się delektować stylem i pięknym literackim językiem. Zdążyłam już zauważyć, że jednym z ulubionych środków stylistycznych francuskiej pisarki jest wyliczenie i nawet złapałam się na tym, że oczekuję, kiedy autorka go użyje. Nadaje to opowiadanej historii swoistego rytmu, ale też wyrazistości.

Valerie Perrin lubi pisać o tajemnicach, o tym jak wydarzenia z przeszłości czy też decyzje innych determinują losy bohaterów. Stopniowo je ujawnia, zaskakując tym czytelnika, sprawiając także, że i bohaterowie odnajdują nie tylko siebie, ale i uspokojenie. Jej powieści mają w sobie wiele psychologii, każą nam zastanawiać się nad motywami postępowania opisanych postaci. Zgadzać się z nimi, buntować przeciwko ich decyzjom, aż wreszcie próbować zrozumieć, co nimi powodowało. Zauważyłam, że w „Zapomnianych niedzielach” bohaterowie nie potrafią głośno mówić o swoich oczekiwaniach, marzeniach i czasami czekają z tym do momentu tragedii lub otwierają się w obliczu nadchodzącej śmierci. To właśnie śmierć jest obecna w powieściach Perrin – czasem jawi nam się dość wyraźnie, czasami stoi jakby w tle. Autorka niezmiennie ukazuje nam jej nieuchronność, bywa że i niespodziewaność.

Powieści Valerie Perrin są książkami o poszukiwaniu sensu życia, odnajdywaniu tego, co ważne. Myślę, że pisarka chce nam przekazać, że nie warto pielęgnować tajemnic, a szczerość w międzyludzkich relacjach zawsze jest dobrym wyborem. Tematyka powieści Valerie Perrin wydaje się zwyczajna, nie dostajemy spektakularnych love story, nasycenia romantycznymi uniesieniami, brutalnych zbrodni, a jednak każde kolejne zdanie wciąga czytelnika i jednocześnie uspokaja. Miłość w książkach francuskiej pisarki jest prosta, ale też skomplikowana, cicha, ale głęboka, cierpliwa, bywa że ustępliwa. Bohaterowie często są nią zaskakiwani, czekają na nią wytrwale, tęsknią, przeżywają ją głęboko w sercu, czasami w samotności. Właściwie słowa kocham cię rzadko padają na kartach książki, ale to wcale nie przeszkadza w identyfikacji tego uczucia.

„Zapomniane niedziele” nie zdeklasowały „Cudownych lat”, nie są też lepsze od „Życia Violette” lecz nadal zachwycają niebanalnością, ale też subtelnością, z jaką zostały opisane poszczególne wątki.