Zapomniane niedziele recenzja

To moje pierwsze spotkanie z Valerie Perrin - pewnie zaskoczę tym wszystkich, bo każdy z pewnością poznał ją już w ŻYCIU VIOLETTE, a ja dopiero tu - w ZAPOMNIANYCH NIEDZIELACH.
Zaczęłam czytać i sama sobie się dziwiąc - kompletnie przepadłam. Oto mam niebieski zeszycik i zapisuję w nim opowieści, opowieści ludzi, którymi się opiekuję w domu opieki, gdzie prawie każdy z mieszkańców ma powyżej 90 lat. Oni wspominają, snują historie z młodości, przywołują uczucia, ludzi, gesty, spojrzenia... a ja to wszystko układam w pisane słowa. Każdego dnia notuję to, co mi powiedzieli tworząc z tego historię najpiękniejszych ludzi i uczuć i tego, co było kiedyś, a co potem - odczytane im sprawia, że cieszą się z dobrostanu swojego życia - z jego PEŁNOŚCI. Odzyskują młodość, wraca uśmiech, obrazy sprzed lat, jak slajdy wyświetlane pod powieki oczu.

Tak powstała historia o Helene, wspaniałej kobiecie, która spotkała w życiu Luciena i jej życie całkiem się zmieniło. on sprawił, że świat nabrał liter, kolorów i miał cel. Opowiada o nim, ja piszę, a mój zeszyt, gdy już ta historia się skończy i postawię ostatnią kropkę, dostanie syn Helene. A ja tym pisaniem próbuję uporać się z własnym życiem. Jestem sierotą wychowywaną przez dziadków. Gdy miała zaledwie 3 lata moi rodzice i rodzice mojego kuzyna zginęli razem na miejscu w wypadku samochodowym. Przypadek? A może perfidnie zrealizowany czyjś plan? - teraz to nie ma znaczenia...

Nie będę pisać więcej o fabule - poznajcie ją sami. Warto wsadzić w tą cudowną powieść nos i zachłysnąć się nią, smakować ze smakiem, czytać i dać się ponieść, by czas i bijący zegar wiszący na ścianie w kuchni - ucichł i by nic nie miało znaczenia. Przekroczcie prób domu starości, zajrzyjcie do Justine, bohaterki, usiądźcie przy stole, popijajcie kawę i bądźcie uczestnikami jej codzienności.
Niedziele okażą się nagle tymi NIE-zapomnianymi, a wypełnionymi ludźmi, którzy przyjadą i będą troskliwie trzymać cię za rękę, głaskać i uśmiechać się czasem z przymusem, ale będą. Bo w życiu najczęściej chodzi o wspólnie spędzony czas i zwykłe BYCIE.

"Starzenie się nie jest „straconą młodością”, ale nowym etapem możliwości i siły"

#agaKUSIczyta