Straż graniczna recenzja

Ta ksiązka jest niesamowita - choć może nie tyle sama książka ile rozmowy z tymi ludźmi, jej bohaterami o ich codzienności i strachu.
Takie reportaże dobrze jest czytać dla poznania, dla rozszerzenia posiadanej wiedzy, czy choćby z racji zainteresowania. Ale teraz, gdy nasz kraj walczy z uchodźcami na wschodniej granicy, gdzie dochodzi do krwawych incydentów, a nasza straż graniczna od kilku tygodni stoi w pełni gotowości, to tego typu WYDANIE staje się czymś, co tąpnie zwykłym człowiekiem.
W STRAŻY GRANICZNEJ poznajemy ludzi z różnych terenów Polski, którzy pracują w służbach mundurowych strzegących naszych granic. Zwłaszcza od strony wschodniej. Poznajemy ich zawód, zadania, trudności, przed jakimi muszą codziennie stawać, poznajemy tajniki tej służby i złe strony, choć są i dobre, bo wszystko powinno się równoważyć w jakimś sensie. Powinno...
Bo ludzie przez granicę chcą przewieźć wszystko. Zrobią też wszystko, by naszą granicę przekroczyć - nawet nielegalnie. Wielu liczy na łut szczęścia, na jakieś uchybienie naszych kontrolerów, nieuwagę. Są nawet handlarze ludźmi, którzy przewożą innych, jeszcze żywych i uwłaczających warunkach. Wedle zasady - za pieniądze można wszystko.

Straż graniczna - to według mnie - najgorsza, najtrudniejsza, obarczona największym strachem i odpowiedzialnością praca, jaką człowiek może wykonywać. Kontrola granic to całodobowy zawód. Wychodzisz do pracy i z ręką na klamce zastanawiasz się, czy będzie ci dane z niej wrócić? Czy po skończonej służbie będziesz żywy i wrócisz do domu? Złapiesz za tą klamkę ponownie?
Robisz znak krzyża, modlisz się w sobie.

Szkolenia, kursy i sprawność - każdy z pracowników musi być stale aktywny i gotowy. Wydaje mi się, że najgorsze, co może spotkać takiego "Przygranicznika" to tropienie zbiegów, którzy idą na piechotę, często całymi rodzinami, gdy dzieci w agonii żegnają się z życiem, a rodzice mają jeden cel - inne państwo.

Podziwiam tych ludzi - Strażników granic. Jestem pełna podziwu dla nich, ale i dla autorki tej publikacji, Anny Gorczycy. Rozmowy z nimi to jak nałożenie wielkiego kamienia na serce, który przygniata. To jak ciemność myśli i smutek w sobie. Bo Reporter to też człowiek. Ja, jako czytelnik, poczułam się pełna nieufności do każdego kłamiącego, a co dopiero reporter, który niby jest postronny i obiektywny - lecz... reporter też ma uczucia, duszę i emocje. Czasem trudno się izolować od tego, co się czyta i co się słyszy...

@wydawnictwoMUZA