Strach recenzja

Jozef Karika "Strach".

Ma 35 lat, nieudany związek za sobą, straszne dzieciństwo, zrujnowaną karierę w reklamie. Jożek. Mężczyzna wraca do rodzinnego domu. W okolice Czebratu. Jest zima. Sroga zima. Mróz daje się we znaki. Tym samym przypomina, przed czym przez 27 lat uciekał. Jożek uciekał przed ojcem, przed domem, pokojem, ale przede wszystkim przed czymś, co wydarzyło się, gdy był dzieckiem. Gdy z przyjaciółmi i własną siostrą znaleźli się tam, gdzie nie powinni. Ucieka przed wspomnieniem, iż zostawił własną siostrę na straszną śmierć. Wszyscy zostawili Alicę. I wszyscy zostali naznaczeni.

To poluje na dzieci. Ale karmiąc się nimi, staje się coraz silniejsze. Gdy jakieś dziecko umknie, w dorosłym życiu je dopadnie...

Co się wydarzyło w środku lasu w dzieciństwie? Co się dzieje teraz, gdy mężczyzna wrócił w rodzinne strony? Dlaczego to coś żeruje na dzieciach? Czy jest to jakieś cykl? Czy ma to coś sens? Skąd się biorą papierowe dzieci? Kim jest czarny król? Dlaczego to się dzieje? I jak to się skończy?

To trzecia książka autora, którą pochłonęłam. I która przeraziła mnie do szpiku kości. Ewidentnie. W biały dzień (próbowałam skończyć wczorajszej nocy, odłożyłam, nie dałam rady!). Czytając, serce podskakiwało mi do gardła nawet podczas uderzeń zegara (tak. Na moje nieszczęście wybija głośno godziny). Otwierałam szeroko oczy i ze strachu, i z niedowierzania. To jest prawdziwy horror! Taki, gdzie wszystko emanuje grozą, gdzie ciało po prostu się trzęsie z przerażenia. Od zawsze horror, gdzie występują dzieci, do tego jako Ci źli, działa na mnie podwójnie, jak nie potrójnie. Wciąż mam przed oczami wyraźną wizję dzieci... zjaw. Zmory. Mam dziwne wrażenie, że niestety mi się przyśnią, a tego jednak bym nie chciała...

Nie ma nudy, nie ma monotonności. Akcja jest wyrazista, opisy tak szczegółowe, że oczyma wyobraźni wszystko widziałam, całą polanę w mroźnej scenerii, każdą zjawę, każdego z bohaterów. Bohaterowie mają wyraziste charaktery, autor skupia się na psychologicznych aspektach, za co ogromny plus.

Tak jak przy poprzedniej recenzji "Ciemność" zaskakuje obrót sprawy, tak w "Strach" to w ogóle... "szczena na podłodze". Coś niebywałego. W ani jednej chwili nie domyśliłam się zakończenia! Byłam i dalej jestem w takim szoku, że naprawdę... brakuje mi słów.

Nie będę porównywać wszystkich trzech powieści. Każda jest wyjątkowa, każda jest bardzo dobra. Każdą śmiało mogę polecić. Ale to właśnie "Strach" jest prawdziwym horrorem. Co do tego nie mam żadnych wątpliwości. To była wspaniała, aczkolwiek obrzydliwa, przerażająca przygoda. Jozef Karika autentycznie umie wprowadzać czytelnika w stan histerii, strachu. Mnie wprowadził. I powiem szczerze... cieszę się, że jest lato, a do zimy jeszcze trochę czasu...

[... jeśli baliście się na myśl o papierowych dzieciach, już o was wiedzą, gdziekolwiek byście nie byli. Wysłaliście sygnał, dzięki któremu do was dotrą...]