Stateczna i postrzelona recenzja

Znacie przysłowie niedźwiedzie że "prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie"? O jego prawdziwości przekonała się Emilia Siergiej. Utrzymanka ( nazywajmy rzeczy po imieniu) bogatego biznesmena, który miast zdolnym marketingowcem okazał się być capo di tutti capi rodzimego biznesu narkotykowego.

I własnie wówczas gdy prawda wychodzi na jaw a nasza Emilia zostaje bez dachu nad głową z pomocą przychodzi jej przyjaciółka z lat dziecinnych Ludwika Kiszczyńska.
Lula przyjmuje Emilkę pod swój dach, pozwala jej spokojnie przeżyć żałobę po utraconym życiu, a nawet zabiera na spotkanie ze starymi przyjaciółmi do chatki w górach. Gdzie jako młode dziewczę poznawała tajniki konnej jazdy i przeżyła swoją pierwszą i do tej pory niespełnioną miłość. Co tam się dalej wydarzy przeczytać musicie sami.
Opowieść posiada dwie narratorki (wiadomo postrzeloną i stateczną), które przedstawiają wydarzenia z własnej perspektywy. Wszystko się jednak ładnie zazębia tworząc jednolitą całość. Język prosty, współczesny pełen emocji, momentami zabawny. Niestety im dalej w las tym ciemniej.
Bardzo wyraźnie nakreślone zostały główne cech Lulu i Emilki. Lula to stateczna pani kustosz ze stałą posadą w muzeum i bezpiecznym acz chyba nie do końca szczęśliwym życiem. Emilii przypadła zatem rola postrzelonej, której pomysły odmieniły na lepsze życie wielu osób.

Zaskoczona to ja :) Zaskoczona że udało mi się dobrnąć do końca, bo choć książkę czyta się przyjemnie nie przykuwa do fotela na długie godziny.
Zaskoczona że tak doświadczona pisarka nie zauważyła że jej postacią brakuje szarości. Chyba że weźmiemy pod uwagę dwie staruszki które knują przeciwko swoim młodym podopiecznym ( acz w dobrej wierze). Ogólnie wszystko tam jakieś takie pozytywne, różowe. Czego się nie tkną zmienia się niemalże w złoto. Odrealnione. Dobrze że narkotykowy boss nie znika z opowieści na 5 stronie.

Podsumowując dla mnie książka, która sprawdzi się w poczekalni u lekarza albo w pociągu. Zresztą sama autorka określiła ją mianem powiastki. Przerywnik odskocznia. Nie będę tęsknić za Lulą i jej przyjaciółmi, no może jedynie za babcią Stasią.