Stasiek, jeszcze chwilkę recenzja

Powieść „Stasiek, jeszcze chwilkę" jest debiutem Małgorzaty Zielaskiewicz. Autorka stworzyła trochę bajkową, ciepłą, pełną humoru książkę, która skłania do refleksji na temat relacji międzyludzkich. Czytelnik znajdzie w niej również wzmacniające dynamikę akcji elementy sensacyjne.

Główną bohaterką jest starsza pani o imieniu Henia, posiadaczka magicznej maszynki do robienia pieniędzy (Kto nie chciałby mieć takiego cudeńka?) będąca w stałym kontakcie ze swym zmarłym mężem – tytułowym Staśkiem.

Henryka dostrzega, że jej czas na ziemskim padole kurczy się, tak jak kurczy się i powoli znika jej cień i wspomniana maszynka, dzięki której starsza pani spełnia misję – pomaga znajomym i sąsiadom, robiąc im np. zakupy. A co, jeśli maszynka skurczy się zanadto i zabraknie anioła o imieniu Henia?

Kobieta postanawia poszukać godnej zaufania osoby, której mogłaby przekazać niezwykły przedmiot. A to wcale nie jest łatwe zadanie, bo maszynka ma też swoje wymagania względem posiadacza.
Czy Henia zdąży znaleźć kontynuatora wielkiej sprawy?

Ciepła i pełna wigoru staruszka spotyka na swej drodze ciekawe postacie, a czytelnik obserwuje, jak nawiązują się bliższe relacje, przyjaźnie.
Książka opowiada o tym, że warto pomagać, rzucając optymistyczne światło na szarość i brutalność codziennego życia.

Ciekawe postacie posługują się językiem potocznym, nierzadko z ich ust padają wulgaryzmy w wersji light. Dzięki temu czuje się, że są ludźmi z krwi i kości. To jest nawet sympatyczne, bo bije od nich szczerość i autentyzm. Jednak czułam lekki dyskomfort, gdy w kilku miejscach podobnie mówił do mnie narrator.

Ludzie na co dzień używają tak brzydkiego języka, że w książkach, szczególnie na poziomie narracji, tego dla higieny nie szukam. Ku mojemu zadowoleniu narrator poprzestał na wspomnianych kilku miejscach.

W ogólnym rozrachunku książka została napisana z charakterystyczną swadą i swobodą. Autorka w dobrym stylu zwraca uwagę na to, jak bardzo potrzebujemy w życiu drugiego człowieka i sami chcemy czuć się potrzebni. Działalność niezwykle odważnej przedstawicielki starszego pokolenia przypomina znaną mi z czasów harcerstwa akcję „Niewidzialna ręka”, która uczyła bezinteresowności, empatii i dawała poczucie sprawczości.

Warto przeczytać tę zabawną i refleksyjną książkę, a w przyszłości przyjrzeć się rozwojowi warsztatu młodej pisarki, która, myślę, jest na dobrej drodze zyskania sporej grupy sympatyków.