Będzie lepiej recenzja

Recenzja przedpremierowa: premiera książki 22 marca 2023 r.

Wstrząsająca, pełna bólu, strachu, zagubienia i rozpaczy jest rozmowa Magdaleny Adaszewskiej z Miką Urbaniak, opublikowana jako książka pt.”Będzie lepiej”.
Czytałam ją ze łzami w oczach, w smutku, wielkiej trwodze i pytaniami: Ile ta dziewczyna jeszcze zniesie? Jak wyjdzie z zakrętów na które natrafiła w swoim, młodym życiu?
Mika Urbaniak jest szczera, odsłania przed czytelnikiem nawet te najbardziej bolesne momenty swojej drogi życiowej. Poznajemy jej dzieciństwo w Nowym Jorku, traumy po rozwodzie rodziców- Urszuli Dudziak i Michała Urbaniaka, który przeżyła w wieku 11 lat.
Przerażający jest ból, który ją dosięgnął w wieku zaledwie 19 lat…Ile odwagi potrzeba, żeby przyznać się o byciu ofiarą wykorzystywania seksualnego? Mika opowiada o drodze, która zaprowadziła ją w zatracenie, o uzależnieniu od alkoholu, który dawał jej poczucie bezpieczeństwa i chronił przed światem.
W swoich wypowiedziach oddaje nam swój wstyd w przekonaniu, że jej traumatyczne doświadczenia mogą komuś pomóc. Że wszystko w życiu jest po coś.
Najtrudniejszym dla mnie fragmentem jest wspomnienie dnia, w którym jakaś nieznajoma osoba zostawiła pobitą i kompletnie pijaną ( 5,4 promila alkoholu we krwi) okradzioną z wszystkiego Mikę, pod szpitalem. Cudem przeżyła, a potem decyzją matki trafiła do ośrodka odwykowego. Tam stawiała pierwsze kroki na bardzo wyboistej drodze do normalności.

Po lekturze tego wywiadu, zostanie we mnie ogrom bezsilności rodziców wobec swoich dzieci oraz niekończące się skutki rozwodu:

Będę pamiętać postać miłej, grzecznej dziewczynki, która była zbyt wrażliwa na otaczającą ją rzeczywistość i potrzebowała tylu bodźców, żeby tę wrażliwość pokonać. Nie zapomnę ogromu miłości i nadziei mamy Miki – Urszuli Dudziak, która była z nią w tych najtrudniejszych do udźwignięcia momentach. Która próbowała zatrzymać postępy choroby dwubiegunowej i nie poddała się zwątpieniu, nawet wtedy gdy została absolutnie bezradna i bezsilna wobec ataków choroby.

Na szczęście historia Miki ma happy end. Jej przesłanie, że warto walczyć o siebie, spełniać i czekać na miłość, którą odnalazła w wieku 32 lat zamyka wywiad.

Myślę, że warto zastanowić się czy udźwigniemy ogrom nieszczęść i bólu Miki? Jeśli nie jesteśmy gotowi, to odłóżmy tę wymagającą lekturę na później. Kiedy będziemy w stanie zbliżyć się do problemów życia w uzależnieniu.

Moim zdaniem, to jedna z książek, gdzie zostały złamane tematy tabu, a odwaga Miki zasługuje na wyróżnienie i szacunek.

Współpraca recenzencka z wydawnictwem Znak Literanova