Sosnowe dziedzictwo recenzja

Ciepła opowieść o kobiecie, której przeszłość zgotowała najwspanialszą niespodziankę- pomogła odnaleźć swoje miejsce na Ziemi. To historia, o której pomyślisz: chciałabym, żeby była moja.

"Sosnowe dziedzictwo" to debiutancka powieść pani Marii, zarazem otwierająca nową trylogię z tak zwanego nurtu książek dla kobiet.
Autorka uczyniła swoją bohaterką trzydziestopięcioletnią kobietę- Annę, która po wielu perypetiach poznaje przeszłość i historię swojej rodziny, a ponieważ wreszcie w życie wchodzi ustawa, która pozwala o ubieganie się o zwrot majątków zagarniętych w czasie II wojny światowej, to Anna staje się właścicielką pięknego dworku- Sosnówki.

Powieść jest ciepła, przyjemna, radosna i taka trochę jednak nierealna. Miło czyta się o perypetiach Anny, mimowolnie uśmiech pojawia się na twarzy, gdy ta znajduje Szyszkę, a także na wszystkie sceny, w których pojawiają się czy to pani Irenka, czy pan Dyziu. Tylko, że w życiu nie zdarza się tak, że nagle nasze życie staje się cudowne i wspaniałe. Nie ma tak, że odziedziczamy dom, rzucamy wszystko, ale mamy pełno pieniędzy na remont zniszczonego dworku, życie, zatrudnienie gosposi, a na dodatek wszystko układa się jak po maśle: poznajemy fajnego faceta, a gdy okazuje się, że ten wyjeżdża i już się więcej nie pokazuje uznajemy, że nam na nim nie zależy i idziemy do innego. I właśnie to mnie w tej książce raziło. Brak realizmu. Tutaj wszyscy są mili do granic wytrzymałości. Nikt nikomu złego słowa nie powie. Po prostu utopia.

Denerwowało mnie również to, że wszystkie bohaterki, a tym samym krewne Anny, występujące jako jej mama, babka i nawet chyba prababka, też miały na imię Anna. Naprawdę utrudniało mi to lekturę. Gubiłam się momentami, o którą Annę chodzi i czasem odnosiłam wrażenie, że autorka też się sama w tym pogubiła.

Kiedy już przyzwyczaiłam się do powyższych niedogodności, mogłam w końcu skupić się na lekturze. Przyznaję, że powieść wciąga. Czyta się ją szybko i z dużą przyjemnością, na co na pewno ma wpływ doskonały styl pani Marii. Jednak od początku w zasadzie wiadomo, jak to wszystko się skończy, dlatego lektura nie zaskakuje.

Jak to zwykle w moim przypadku bywa, o wiele bardziej podobały mi się fragmenty, gdzie autorka przenosiła nas do czasów wojennych. Tamten świat naprawdę mnie zainteresował, wydarzenia były zaskakujące, ciekawe. Liczyłam na to, że wątki współczesne z tymi wojennymi będą przeplatały się do samego końca powieści, niestety tak się nie stało.

To, co uprzyjemnia lekturę to na pewno piękne wydanie. Okładka jest po prostu fantastyczna. W środku również poczułam się urzeczona, a to za sprawą szyszek zdobiących każdą stronę, która obwieszczała przeniesienie w inny czas akcji.

Polecam tym, którzy lubią ciepłe, podnoszące na duchu historie, udowadniające, że wokół nas są jeszcze życzliwi ludzie, a w życiu wszystko jest możliwe.

7/10 dobra