Sosnowe dziedzictwo recenzja

Prawdopodobnie teraz światło dzienne ujrzą wszystkie moje kompleksy, bo Anna Towiańska jest tak idealna w każdym calu i tak bardzo pożądana przez innych, że wydaje się to być tylko niespełnionym snem każdej kobiety. "Sosnowe dziedzictwo" to ciepła, wręcz magiczna historia, mająca swoje źródło jeszcze w czasach II WŚ. Jednak te cechy mogą równie łatwo odwrócić się przeciw tej książce. Świat bowiem, który prezentuje nam Maria Ulatowska jest wyidealizowany. Wszyscy ludzie, których poznajemy w Towianach (a jest ich dość sporo) mają problemy, jednak albo rozwiązują się one same, albo przy niewielkiej pomocy osób trzecich. Do najciekawszych momentów należą wspomnienia z czasów wojny, są równie ciekawe jak w "Kamienicy przy Kruczej". Nie chcę być malkontentem ale nie wiem, czy mam ochotę przez blisko 300 stron czytać o życiu wprost idealnym. "Sosnowe dziedzictwo" to bajka dla dorosłych, a jak wiadomo - nie wszyscy wierzą w bajki. Mimo wszystko, niektórzy lubią ucieczki do świata utopijnego. Książka jest idealna, gdy nie mamy nic innego pod ręką, a zapowiada się leniwe, niedzielne popołudnie. Na szczególną uwagę zasługuje piękna okładka oraz lekki styl, który sprawia że "Sosnowe dziedzictwo" pochłania się w jedno popołudnie. Ze swojej strony, nie odradzam i nie polecam, bo ta książka może Was tak samo zachwycić jak i niestety znudzić. Sprawdźcie sami.