Pensjonat Sosnówka recenzja

"Pensjonat Sosnówka" to kontynuacja debiutanckiej powieści Marii Ulatowskiej "Sosnowe dziedzictwo". Co za tym idzie, w drugiej części tej ciepłej powieści zetkniemy się z bohaterami znanymi nam już z poprzedniego tomu: Anną Towiańską- właścicielką pensjonatu, braćmi Koniecczakami, małym Florkiem, Dyziem i panią Irenką. Pojawią się też nowe postaci: Wiola, Bartek, Beata i wielu innych.

Głównym moim zarzutem pod adresem "Sosnowego dziedzictwa" była zbytnia sielankowość i brak realizmu. Obawiałam się, więc, że i w "Pensjonacie" nie zabraknie cukierkowatości i słodkości. Poniekąd miałam rację.Głównej bohaterce bowiem wszystko idzie jak po maśle. Brakuje jej pieniędzy na remont pensjonatu, ale i tak bez zbędnych kłopotów udaje jej się go skończyć. W ogóle Anna jest wcieleniem dobra: ratuje pensjonat, przygarnia z ulicy pana Dyzia, daje mu dach nad głową w zamian za drobne prace, ba! nawet chce mu za te prace płacić, tak samo jest z panią Irenką, dla wszystkich jest życzliwa, nikomu złego słowa nie powie. Nawet, gdy Maliniaki niszczą jej ukochany samochód, nie wnosi oskarżenia na policję. Trochę to wszystko zbyt wyidealizowane...

Choć przyznać muszę, że i tak jest mniej sielankowo, niż w pierwszym tomie. Przynajmniej pojawia się Wiola- czarny charakter, który próbuje odebrać Jackowi synka- Florka. Niestety ten jeden z najciekawszych wątków szybko się urywa, bo Wiola wyjeżdża do Warszawy, gdzie dość szybko rozumie, że popełniła błąd swoim zachowaniem i znów życie mieszkańców pensjonatu wraca do normy.

Mimo wszystko powieść czyta się naprawdę przyjemnie. Z każdej strony bije ciepło i radość. To taki optymistyczny i piękny świat. I o ile łatwiej i przyjemniej byłoby na świecie, gdyby każdy potrafił dbać o innych tak jak bohaterowie książki pani Ulatowskiej.

Nawet wciągnęłam się ponownie w historię Anny. I żałuję troszeczkę, że to już koniec i że nie będzie kontynuacji. Bo jednak od czasu do czasu przydają się takie książki podnoszące na duchu i przywracające wiarę w drugiego człowieka.