PS Kocham Cię na zawsze recenzja

 

Czy da się oswoić śmierć? Swoją, która nieuchronnie się zbliża, czy bliskiej nam osoby, bez której nie wyobrażamy sobie  dalszego życia. Cecelia Ahern w swojej najnowszej książce, „PS Kocham Cię na zawsze”, której premiera w Polsce była jesienią ub.r. podejmuje próbę odpowiedzi  na to trudne  pytanie. Bo pełnej odpowiedzi, prawdziwej i wiarygodnej, bez przejścia przez misterium śmierci chyba nie ma i trudno ją znaleźć sięgając po najlepszą nawet książkę. 

W tej, obyczajowej powieści, irlandzka autorka oddaje głos głównej bohaterce, Holly Kennedy, znanej już czytelnikom z pierwszej części, wydanej przed piętnastoma laty pt. „PS Kocham Cię”. Narracja prowadzona jest w pierwszej osobie, w czasie teraźniejszym, co przypomina  trochę styl Magdy Stachuli.  Akcja toczy się niezbyt szybko i dynamicznie, jednak nie jest to wadą książki. Wręcz odwrotnie. Opowieść o odchodzeniu, o porządkowaniu spraw, które po nas zostają, o cierpieniu, o żałobie, wymaga niespiesznego tempa. Wymaga czasu na zastanowienie, przemyślenie i refleksję. Na  wyciągnięcie w końcu wniosku, że ta książka jest także o każdym z nas, bo wcześniej czy później śmierć pośrednio lub bezpośrednio nas dotknie. Ale nie jest to absolutnie smutna  powieść. Napisana lekko, z poczuciem humoru i dowcipnie. Przedstawia trudne sprawy bez patosu i pokazuje możliwe warianty zachowań ludzi wobec spraw ostatecznych. W relacji z działań pro bono bohaterki sporo znajdujemy retrospekcji nawiązujących do pierwszej, bestsellerowej części książki, wspomnień Holly sprzed siedmiu i więcej lat, dobrze korespondujących i łączących obie powieści. 

Co mi trochę przeszkadzało? Nierówny styl, jakby momentami autorka miała słabsze pióro. Dialogi partiami świetne, prawdziwe i dowcipne, a w niektórych miejscach trochę sztuczne.  Zakończę fragmentem powieści, który częściowo daje odpowiedź na pytanie o sens działalności naszej bohaterki. I wartość omawianej książki.

 

„Bo w ostatecznym rozrachunku tylko tego wszyscy pragniemy. Nie zgubić się, nie zostać z tyłu, nie popaść w zapomnienie, zawsze być częścią chwil, o których wiemy, że nas ominą. Pozostawić po sobie ślad. Być pamiętanym.” (str.387)