Rana recenzja

 

Tytuł „Rana” jest trafny i może stanowić jednozdaniowe streszczenie utworu. Poranieni są wszyscy bohaterowie, a do tego w większości sami ranią. A ranią dlatego, że w swojej przeszłości, w dzieciństwie sami zostali skrzywdzeni. Chmielarz pokazuje i próbuje udowodnić, że to kim jesteśmy, jakie mamy relacje z innymi, determinuje wychowanie (lub jego brak) w domu rodzinnym. A zwłaszcza brak miłości lub jej niedostatek. I cierpienia fizyczne będące skutkiem bicia. Mocnego, do krwi, najlepiej pasem rzemiennym ze sprzączką. Kolejną książką autor wpisuje się w społeczną dyskusję dotyczącą znaczenia i funkcji domu rodzinnego dla kształtowania się postaw dojrzałego człowieka. I bardzo dobrze, bo jest to książka o czymś. A przez to potrzebna. I choć można ją definiować jako thriller lub powieść obyczajową, to według mnie zawiera najwięcej cech powieści psychologicznej. 

      Jednak mam też sporo zastrzeżeń. Przede wszystkim nadmiar wulgaryzmów i epatowanie niepotrzebnymi szczegółami. Jakoś nie spotkałam dotąd osób, bądź co bądź, z klasy średniej,  które by mówiły takim językiem. Wszędzie czytam, że to książka o polskiej szkole. Tu jest niewiele prawdziwego życia szkoły. Nie poznajemy ani uczniów, prócz trojga bohaterów, ani nauczycieli, poza dwiema bohaterkami. Postaci Klementyny, Elżbiety i dyrektorki szkoły zostały rozbudowane, ale są moim zdaniem  mało realistyczne. Z jednym wyjątkiem. Łatwo znaleźć pierwowzór Klementyny w kobiecie winnej śmierci dziecka. Swego czasu ukazał się duży artykuł znanego reportażysty o nauczycielce podejmującej pracę w szkole, wcześniej skazanej za śmiertelne pobicie pasierba. Też uczącej przedmiotów ścisłych. No i wreszcie zakończenie utworu. Chyba przekombinowane dla większego efektu.  Jednak nie traktujmy policji niepoważnie, przecież  nie  mogli dać się nabrać? Poza tym, bez trudu domyśliłam się, kto stoi za zabójstwem Marysi i Eli. Ale to akurat, jak przypuszczam, to nie jest minus dla autora, tylko plus dla czytelnika.  Choć trochę ponarzekałam, ale zdecydowanie polecam tę książkę czytelnikom.  Wojciech Chmielarz nie pisze złych książek.