Życie szczęśliwe recenzja

    Intuicja mi podpowiadała, żeby przed napisaniem opinii o pierwszej części sagi poznać także pozostałe dwie. I dobrze podpowiadała. Teraz mogę czytelnikom  przedstawić  więcej  i pełniejszych wrażeń po przeczytaniu całości. Mam nadzieję, że tym samym pomogę przy wyborze lektury. Katarzyna Błeszyńska to dla mnie nowe nazwisko wśród współczesnych pisarek polskich. Kilka jej książek zamieszczonych na serwisie LC nie znalazło jak dotąd zbyt wielu czytelników i opinii. „Sagę pokolenia końca świata” tworzą trzy powieści, które łączy po pierwsze konstrukcja. Każda z nich zbudowana  jest z prologu, następnie części pierwszej, części drugiej i epilogu. Po drugie, mamy w każdej z nich, choć zupełnie odmiennej natury, ale wyraziste wydarzenie, które przewartościowuje i zmienia bohaterów i ludzi im bliskich. Nie mogę pisać jaśniej, bo nie chcę spoilerować, jednak powtarzalność faktów skutkujących ekstremalnymi zmianami życia głównych postaci  tworzy pewien schemat, wpisujący się w reguły cyklu. Wszystkie trzy książki łączą też opisane zjawiska metafizyczne i niewytłumaczalne, co wzbogaca je o swego rodzaju poetyckość. A przede wszystkim przełamuje racjonalne poglądy głównych bohaterów. Choć każda z powieści tworzących tryptyk dzieje się około roku 2015, w Warszawie, i dotyczy głównie pokolenia wchodzącego w dorosłość na przełomie wieków, nie stanowi sagi rozumianej wąsko. Bohaterowie „Życia szczęśliwego” nie pojawiają się w tomie drugim  pt. „Mężczyzna doskonały”,  ani w trzecim pt. „Kobiecy raj”. Jednak pomiędzy drugim, a trzecim wątki już się przenikają, choć sami bohaterowie nie mają okazji poznać się osobiście. 

    Widać dojrzały warsztat pisarski. Język jest prosty, ale przypuszczam że to zabieg celowy,  bez  udziwnień, czy rażącej maniery. Słownictwo  postaci stosowne do środowiska ich życia i pracy. Oszczędne, ale i wyraziste opisy. Forma narracji w każdej z trzech książek jest inna. W pierwszej,  opowieść jest prowadzona w trzeciej osobie. W drugiej narratorem jest główny bohater,  relacjonujący swoje życie w czasie teraźniejszym. W trzeciej są dwie narratorki: córka i matka, opisujące wydarzenia ze swojej perspektywy w czasie teraźniejszym. 

  Teraz coś o „Kobiecym raju”. Zatem krótko. Książka dobrze napisana, wciągająca, z dynamiczną akcją, ale i trudna i kontrowersyjna.  O miłości, tolerancji, wybaczaniu, zrozumieniu, albo i nie. Ma też intrygujący, kryminalny wątek. Polecam.