Cienie dawnych grzechów recenzja

To mogła być prawdziwa bomba: połączenie sił twórczych Mieczysława Gorzki i Michała Śmielaka wydane w formie e-booka, ale i słuchowiska. Prawdziwego, z aktorami, dźwiękami i muzyką. Produkcją zajęło się Legimi. Wyszło jednak coś niezbyt udanego i to pod każdym względem.

Historia jest taka: we Wrocławiu szaleje Kanalarz, który porywa dziewczęta, dusi je i pozostawia ich zwłoki w kanałach. Dwaj wrocławscy policjanci schodzą po wezwaniu do takiego kanału, starszy stopniem strzela do młodszego i obwieszcza światu, że zabił Kanalarza. Do Wrocławia wyrusza z Warszawy komisarz Kalina Jadecka, pracująca w Biurze Spraw Wewnętrznych policji. Ma zająć się sprawą zastrzelonego policjanta. Z kolei sprawą Kanalarza ma się zająć inny przyjezdny warszawiak – inspektor Bednarz.

Tyle tylko, że Jadecka jest obciążona poważną traumą psychiczną z dzieciństwa, a na dodatek niedawno temu własnoręcznie zabiła swego przemocowego męża. Z kolei Bednarz, teoretycznie mający wytropić Kanalarza, de facto ma inny cel.

Fabuła jest irytująca za sprawą nieustannych dialogów Jadeckiej z „mówiącym” w jej głowie zamordowanym mężem. Jadecka, zwana Jędzą, jest przy tym antypatyczna i nie wzbudza sympatii czytelnika, podobnie zresztą jak Bednarz. Rozwiązanie zagadki Kanalarza też nie zachwyca. Ot, książka to takie studium obłędu i traumy.

Słuchowisko zostało fatalnie udźwiękowione, a aktorzy dobrani niespecjalnie dobrze. Podobał mi się jedynie Zenek, świetnie zagrany, klasyczny dziadek z małej wioski. Kompletnie nieudany jest Bednarz – aktor ma za młody i za mało wyrazisty głos. Narrator jest cały czas dobrze słyszalny, ale bohaterowie już niekoniecznie. Niekiedy ich dialogi giną pod warstwą dźwięków dodatkowych (silnik samochodu, odgłosy korytarza w areszcie, odsuwane krzesło itp.).

Gorzkę i Śmielaka wolę więc czytać osobno, bo osobno są lepsi, niż gdy piszą razem. Teoretycznie z dwóch tęgich pisarskich głów powinno się zrodzić coś niemal genialnego, ale tak nie jest. Książka nie porywa i niespecjalnie wciąga. Tytuł niespecjalnie oddaje zawartość. No cóż, ludzie mają to do siebie, że eksperymentują. Niektóre eksperymenty przynoszą sukcesy, ale większość kończy się klapą. I tak jest w tym przypadku.