Cienie dawnych grzechów recenzja

Nie czytajcie tej książki. Wysłuchajcie ją, gdyż ta superprodukcja powaliła mnie na kolana i w przyszłym roku będę starała się wyłuskiwać takie perełki.

Mieczysław Gorzka i Michał Śmielak stworzyli książkę, która jest jazdą bez trzymanki, a dla mnie była po prostu najlepszym kryminałem, który przeczytałam w tym roku. Wiele rzeczy jest tu tak na plus. Już choćby i to, że historia dzieje się w moim Wrocławiu, który kocham bezgranicznie, choć coraz bardziej zaczynam się obawiać ;), bo tyle tu się już wydarzyło. A teraz mamy okazję poznać kolejnego złola, który grasuje po stolicy dolnego śląska i jest nazywany przez wszystkich kanalarzem, gdyż morduje swoje ofiary właśnie w kanałach i tam je pozostawia. Jego logiem jest zawsze namalowana buźka dziewczynki z warkoczykami. Ta informacja jest bardzo pilnie strzeżona i udało się ją utrzymać w tajemnicy. Opinia publiczna nic o tym nie wie (bardzo kluczowe dla całej historii).

Pewnego gorącego dnia, dwóch policjantów schodzi do kanałów, aby pochylić się nad kolejnymi zwłokami i wtedy jeden z nich bierze sprawy w swoje ręce, bo jak sam mówi:"Jestem już tak bardzo zmęczony...". I działa, bo coś wie, bo jest o czymś przekonany, bo ma już dosyć.

Jego działanie sprowadza do Wrocławia dwoje policjantów z Warszawy, inspektora Daniela Bednarza i komisarz Kalinę Janecką, zwaną przez wszystkich jędzą. O rany. I ta ksywa, to jest tak bardzo słuszna, jak picie kawy rano. Jest chodzącym piekłem dla wszystkich i nie ma nad nikim litości. Jest zgryźliwa, wredna i nie odpuszcza. Łuuuu, ciary na samą myśl.

Kiedy ta dwójka się spotyka, zaczyna się iście mistrzowski taniec. Kto lepszy, kto pierwszy, kto ważniejszy, kto bardziej cwany. Oboje mają wiele za uszami i oboje chcą ugrać wszystko dla siebie. Oboje również mają nieczyste intencje i grają na pewno do dwóch różnych bramek, choć pod pozorem "wspólnej " pracy, muszą dzielić się ze sobą informacjami.

Im bardziej zagłębiamy się w ich historie, tym bardziej brniemy w szaleństwo, bo autorzy zrobili nam taki rollercoaster, że brak słów. Jędza, nie prowadzi śledztwa sama, ma pomocnika, który jest przebiegły jak lis i zna każde policyjne sztuczki. Daniel natomiast ma doskonałych informatorów, którzy zbierają dla niego, jakże bezcenne informacje.
To, co odkrywa, wyrywa z butów i dzięki temu, zaczynamy tak wiele rozumieć i tym bardziej jesteśmy przerażeni. Kolejny raz przekonujemy się, że nasze dzieciństwo jest kluczowe dla naszego dorosłego życia. To, co się wydarzyło, kiedy byliśmy mali, ma ogromne znaczenie i nigdy nie pozostaje bez echa.

Zakończenie?! No ja nie wiem, ale możliwe, że autorzy zostawili furtkę i mógłby powstać kolejny tom, chociaż nie twierdzę, że było to po prostu wkręcenie nas w kolejne domysły. Jeśli tak, to udało się wam mnie wkręcić i czekałabym z wypiekami na twarzy :)

Pragnę również podkreślić, że Paulina Holz, która odgrywała jędzę, to majstersztyk i bita śmietana na zakazanym torcie.