Ślad recenzja

No więc tak na szybko po lekturze. Otóż:

1. Główny bohater wskazany nam przez nazwę cyklu, czyli Kraft Komisarz – wyrazisty, męski facet, nie pierdoła. Początkowo nieśmiale zarysowany przez Autora – z biegiem fabuły się rozkręca. Taki „nice/tough guy”. Ok, trochę gliniarz z problemami, bo i przeszłość swoją ma, wielu czytelników narzeka na gliniarzy z problemami w kryminałach, ja mówię - jak dobrze napisana postać to why not. Jego Sancho Pansa też z życiorysem naładowanym cudami wyjętymi z książki żali policyjnych rodzin, z tym że wszystko się tu ładnie to zgrywa fabularnie. Plus dla Pana Autora.

2. Pozostali bohaterowie no tacy kryminalno-normatywni. Charaktery wyciosane dobrze jak u Chmielarza, ich rodziny że szczególnym uwzględnieniem kobiet – zręcznie jak u Miłoszewskiego w Szackim (mini cut-scenki miłosne ładnie nutką fascynacji kobiecym ciałem).

3. Językowo powieść mi się podobała, bardzo fajnie napisana, Żarski to dobry opowiadacz kryminału tego, pisze konkretnie, stanowczo, bez zbędnego pieprzenia głupot, przede wszystkim wiarygodnie. Żadne realizmy magiczne czy inne hogwarty tu nie odchodzą. Dziwi mnie ogrom opinii negatywnych lub oszczędnie-neutralnych, fakt, nie jest to poziom cyklu o Mortce, ale jestem zdania, że z Żarskiego-Krefta będą ludzie.

4. Książka wciągająca, intrygująca, nawet nie przeszkadza stron 500+, lecimy duszkiem, z przerwami na telefony od szefa... (Wy w pracy nie czytacie?), a to wszystko dlatego, że Przemysław Żarski to dobry obserwator życia, rzeczywistości, który czerpie garściami z rzeczy zapisanych w swojej głowie. Bardzo podobała mi się scena wizyty na strzelnicy, opisane z detalami. To jest pisarz, który nie zmyśla, tak to się odbywa.

5. Bardzo dobrze też zaznaczona jest emocjonalność bohaterów, co w kryminałach jest równie ważne co rzadkie. Szczególnie utknęła mi w pamięci scena rozmowy z matką jednej z zaginionych dziewczyn. No i jeszcze... A nieważne.

6. Dwa, a nawet trzy wątki fabularnie zazębiające się i z napływem stron łączące w jeden. Chociaż lekki mam niedosyt, bo mogłyby się zazębić wcześniej, bo tak ze 150 stron to jakby dwie książki w jednej. Aczkolwiek na duży plus moje ulubione grzebanie w przeszłości, tutaj lecimy w retrospekcjach 25 lat do tyłu. Wybornie.

7. Wrócimy do konstrukcji książki. Autor chyba był zbyt podniecony pisaniem żeby zauważyć drobne mankamenciki. No może nie zawsze takie drobne. Podczas czytania wpadły mi do oka szpilki językowych potworków i kilku nielogiczne zlepionych zdań. Nie wynotowałem, sorry blame Żarski – fabuła mnie wciągnęła (jak pisał w wątku o recenzjach tsantsara ;-) , kokainowe określenie). Całościowo natomiast mamy sytuację gdzie autor wymyślił #straszniedużorzeczy i teraz pakuję je w książkę. Musi je odpowiednio poukładać, żeby to wszystko miało ręce i nogi i głupie nie było. Poskładał je dobrze, ale nie idealnie. Nie robi tego tak idealnie jak ostatnio zaczytywany przez mnie duet Hjorth/Rosenfeldt. Powierzchnia powieści ma widoczne ślady łączenia części jak w gorzej spasowanej elektronice :), słowem, czasem są zgrzyty, nie przeszkadzające, ale widoczne.

8. Moi zdaniem książka kończy się...

Dobrze, że za kilka dni wychodzi następna część!

27.08.2020 r.