Kraina umarłych recenzja

Mroczny kryminał, w którym paryski policjant (w książce nazywany komendantem) Corso bada sprawę okrutnego zabójstwa dwóch striptizerek. Jedna z nich miała kontakty z przemysłem filmów porno, więc siłą rzeczy Corso zanurza się w ten światek, oglądając mocne filmy i udając się nawet na plany filmowe, siłą rzeczy tekst jest pełen słów typu: penis, wagina, penetracja, lubrykanty, sadomaso i temu podobnych. Prawdę mówiąc, oglądanie pornobiznesu od kuchni jest całkiem odstręczające i mało ciekawe.

Corso jest przekonany, że za morderstwami stoi Filip Sobieski, znany malarz, który ma za sobą przeszłość kryminalną i właściwie przez całą książkę mamy pojedynek Corso z Sobieskim, ten pierwszy usiłuje udowodnić winę temu drugiemu, ale Sobieski ma mocne argumenty na swoją obronę. Rozwiązanie zagadki morderstw jest nieoczekiwane i logiczne, ale bardzo mroczne, niemniej to nie intryga kryminalna jest w książce Grangé najważniejsza.

Najciekawszym i najważniejszym tematem książki jest bardzo ciekawie opisany seksualny hedonizm Paryżan doprowadzony do skrajności. Mamy tam striptizerkę, która lubi się kochać z trupami. Mamy urzędniczkę robiącą karierę w ministerstwie, a wieczorami szlajającą się po klubach sadomaso, gdzie uwielbia zadawać sobie wyrafinowany ból. Mamy mistrza japońskiej sztuki wiązania w czasie gier seksualnych, jego kursy cieszą się wielką popularnością. Jest i wybitny artysta, drapieżca seksualny, który co noc spędza z inną kobietą i nie stroni od ostrych perwersji. Mamy kobietę z wyższych sfer, która w czasie upojnej nocy z kochankiem wynajmuje eksperta rozkoszy, którego tak opisuje: „Przychodzi, żeby się przyłączyć, udzielać rad. Przynosi też rozmaite narzędzia, stymulanty. To prawdziwy profesjonalista.” Zaś rzeczony ekspert mówi skromnie o sobie: „Pomagam klientom posunąć się dalej, odważyć się na zaspokojenie żądz, pozwalam zapomnieć o tabu, o zakazach społecznych. (...) Pomagam znużonym parom, kochankom z kłopotami, zakochanym żądnym nowych wrażeń.” Taka profesja jest chyba tylko możliwa we Francji, chociaż kto wie...

Cały ten wyuzdany hedonizm fascynuje i przeraża, w jego opisywaniu Grangé jest podobny do Houllebecqa, ale wolę tego pierwszego, bo nie ma tu natrętnego moralizowania ani pseudointelektualizowania Houllebecqa.

Styl Grangé jest mocny, rozbuchany, nieco barokowy, na przykład tak opisuje Blackpool, angielski kurort, do którego udaje się Corso w pogoni za Sobieskim: „Corso wszedł do miasta jakby niesiony przez podmuch od plaży, owiewający teraz rozpalone kamienie. W atmosferze sztucznej radości wszystko tu zdradzało skrajną nędzę. Rodziny snujące się po ulicach, zaczerwienione gęby, wytatuowane ramiona opowiadały o pokoleniu, które trwoniło zasiłki na popijanie w pubach albo ćpanie heroiny. To był świat w rozsypce, pijany i półprzytomny, oscylujący między kuflem a kolejką górską.”

Audiobook jest znakomicie czytany przez Adama Baumana.

Świetny kryminał.