Utracona miłość recenzja

"Utracona miłość", to druga książka Magdaleny Krauze, jaką miałam okazję przeczytać. Kolejna, która zachwyca okładką, jak magnes przyciągającą nasze oczy i dłonie.
Treść natomiast? tak jak napisano na okładce, tę książkę się pochłania! Naprawdę! Czyta się migiem i nagle sami jesteśmy zdziwieni, że jesteśmy już w połowie, że to już koniec.
Chociaż zaczyna się negatywnie, ostatecznie wywołuje nasz uśmiech i rozmarzone westchnięcie.
Od samego początku w głowie kołacze nam pytanie "dlaczego z nim jesteś?!" Mąż, którego wręcz nie lubi, który traktuje ją jak służącą, z którym nic jej nie łączy.
Przypadkowe spotkanie z dawno niewidzianym mężczyzną i... cofamy się kilkanaście lat wstecz.
Majka dorastała w domu, w którym ledwo starczało na życie i chociaż miała dwójkę rodzeństwa, to ona, jako najstarsza była "przynieś, wynieś, pozamiataj, a jak będziesz miała czas, ..." a nie, tego czasu praktycznie nie miała. Matka wiecznie zrzucała na nią domowe obowiązki, a ona grzecznie je wykonywała. A przecież była tylko nastolatką, która powinna poznawać życie...
Kiedy poznajemy powoli historię znajomości Mai i Michała, obserwujemy rodzące się uczucie. Tak, naprawdę czujemy i widzimy to jak się zakochują i jest to przeurocze!
Kiedy wracamy do teraźniejszości, tak wiele jest pytań "dlaczego", a ja wręcz czułam ból Michała. Racjonalne, które nie było racjonalne. Zupełnie. Zachowanie Majki irytuje, a jednocześnie, gdzieś tam w głębi rozumiemy.
To powieść o sile miłości, ale też przyjaźni. O tym jak bardzo na nasze życie wpłynąć mogą rodzice, którzy przecież powinni wiedzieć, że musimy iść własną drogą, taką która nas uszczęśliwi. Przecież to powinno być dla nich najważniejsze? To powieść, w której nie brak smutku i ogromnego bólu, która również potrafi zaskoczyć. To powieść o poświęceniu, chociaż czasem trudno zrozumieć pobudki. Może i jest odrobinę zbyt słodko i idealnie, mimo wszystko, jednak w tym wypadku jakoś szczególnie mi to nie przeszkadzało :)
...................................