Shadowman recenzja

Uwielbiam zagłębiać się w lekturze historii gatunku true crime. To jeden z tych gatunków, który dostarcza mi najwięcej emocji, wszak historie opisane na kartach takich książek, wydarzyły się naprawdę. Tym razem w moje ręce wpadł reportaż Rona Franscella, „Shadowman”. Jakkolwiek to zabrzmi, z przyjemnością oddałam się lekturze i przeniosłam do lat 70.

25 czerwca 1973 roku na kempingu w Montanie ginie siedmioletnia Susie Jaeger. Niebawem w nieznanych okolicznościach znika bez śladu młoda kobieta, Sandra Smallegan.
Podczas gdy policja szuka jakichkolwiek śladów, Peter Dunbar, agent specjalny, uczestniczy w warsztatach w siedzibie FBI w Quantico w Wirginii, na których omawiana jest zupełnie nowa metoda — profil kryminalny.
Na prośbę Dunbara powstaje pierwszy w historii profil domniemanego sprawcy: UnSub. Kiedy w końcu dochodzi do aresztowania podejrzanego o porwanie Susie i Sandry, profil wykonany przez śledczych pasuje idealnie. UnSub zyskuje imię i nazwisko: David Meirhofer, a nowa dziedzina wiedzy zostaje nazwana profilowaniem kryminalnym.

„Shadowman” to wnikliwie i bardzo rzetelnie napisany reportaż, w którym poznajemy kolejne kroki powstawania profilowania kryminalnego. Oprócz szczegółowych opisów kolejnych etapów powstawania profilu sprawcy, mamy też do czynienia z ogromną ilością tragicznych wydarzeń. Autor się nie rozdrabnia, szczegółowo opisuje nam etapy śledztwa zarówno małej dziewczynki, jak i młodej kobiety. Nie szczędzi w środkach, nie owija w bawełnę, daje nam realistyczny obraz bestialstwa, z jakim spotkali się śledczy.
„Shadowman” to reportaż, który czytałam z zapartym tchem. Historia Davida Meirhofera wciągnęła mnie od pierwszych stron, z wypiekami na twarzy śledziłam kolejne etapy śledztwa, nie mogąc oderwać się od lektury. To jeden z tych reportaży, który pochłania czytelnika do tego stopnia, że odkładamy książkę na półkę w momencie, kiedy dobrniemy do samego końca.
Ron Franscell stworzył bardzo rzetelny obraz okrutnego mordercy oraz szczegółowo przedstawił czytelnikom proces powstawania profilowania kryminalnego. Widać ogrom pracy włożony w powstanie tej książki. Kartkując kolejne strony czytelnik jest w stanie odczuć emocje, jakie tworzyszyły autorowi w procesie powstawania książki. Z czystym sumieniem stwierdzam, że to jeden z lepszych reportaży, jakie miałam przyjemność przeczytać. Zdecydowanie jest to pozycja obowiązkowa dla fanów true crime! U mnie na półce czeka „Sekcja zwłok” autorstwa Franscella i mam nadzieję, że niebawem znajdę czas by zagłębić się w lekturze.