Shadowman

Kontynuuję moje czytelnicze plany w ramach #czytamytruecrime i tym razem sięgnęłam po ,,Shadowman. Pierwszy w historii FBI portret psychologiczny seryjnego mordercy”. I był to bardzo dobry wybór, bo to kawał dobrego reportażu!

Profilowanie psychologiczne miało swoje początki już wiele lat temu. Jednak nie nadawano temu etykietki, a śledczy nigdy nie czerpali tak wiele z określenia prawdopodobnych cech sprawcy. Dopiero sprawa porwania siedmioletniej Susie Jaeger i brak przełomu korzystając z klasycznych metod skłania agenta specjalnego Dunbara do skorzystania z niekonwencjonalnych metod.

Gdy mężczyźnie kończą się dowody, a z zaginięciem dziewczynki zostaje powiązana również sprawa Sandry Dykman Smallegan, postanawia zgłosić się do agentów FBI Howarda Teten’a i Patricka Mullany’ego. Skonstruowali oni portret psychologiczny, który odegrał dużą rolę w schwytaniu sprawcy tych bestialskich zbr*dni.

Autor pokazuje nam historię z kilku perspektyw - obserwujemy śledztwo, poznajemy rodziny zaginionych i to, jak radzą sobie z ogromną stratą, a także opowiada o samym procesie tworzenia portretu psychologicznego.

Czytając tę książkę byłam niezwykle poruszona. To tak nieprawdopodobne, że mimo iż dziewczynki spały razem w jednym namiocie, sprawcy udało się porwać jedną z nich, a rodzice musieli czekać bardzo długi czas na poznanie odpowiedzi na pytania. Podziwiałam ...

Napis na okładce książki mówi „Trzymająca w napięciu relacja o powstawaniu pierwszego w historii FBI profilu psychologicznego”. I ja się pod tym w 100% podpisuje, napięcie czuć od samego początku, aż do ostatniej strony.

Książka jest dopracowana w najmniejszym szczególe. Każda, nawet ta z pozoru nieistotna, informacja ma ogromne znaczenie dla całej sprawy. A czytelnik, ramię w ramię, ze śledczymi próbuje rozwikłać zagadkę tajemniczych zaginięć.

W książce przedstawione są tezy na temat domniemanego sprawcy, które są bardzo szczegółowo wyjaśnione. Dzięki temu wiemy na jakiej podstawie specjaliści wysnuli takie wnioski. Autor podkreśla również jak długą i trudną drogę musieli przejść psychologowie, aby wzięto ich zdanie pod uwagę. Na szczęście udało się i cały ich trud nie poszedł na marne.

Książka opowiada też o ogromnym bólu utraty dziecka i cierpieniu rodziców. O ich sile walki i ogromnej sile wiary, która pchała ich do przodu i nie pozwalała się poddać.

Natomiast to, co mi się nie podoba, to nazywanie wariografu wykrywaczem kłamstw, z bardzo prostej przyczyny - on nie wykrywa kłamstw, a jedynie rejestruje reakcje organizmu. Rozumiem, że cześć czytelników z pewnością to wie, jednak błędne nazewnictwo przyczynia się do utrwalania błędnych przekonań.

Nie mniej jednak, wybaczam ten wykrywacz kłamstw i książkę serdecznie polecam!