Sfora recenzja





Czerwień krwii kontrastuje z bielą śniegu, a w tle słychać wycie wilków. Ciał przybywa, ale czy za kolejną śmiercią stoi sfora? To ona zabija czy jedynie korzysta z tego, co upoluje człowiek? Komisarz Igor Brudny wraca do Zielonej Góry, by uczestniczyć w śledztwie inspektora Romulanda Czarneckiego. Przeszłość jeszcze nie została zamknięta i mężczyzna musi ustalić, czy sprawca ma związek z sierocińcem sióstr hieronimek. Śledztwo z rozdziału na rozdział coraz bardziej się komplikuje.

Nie uważam kryminałów Przemysława Piotrowskiego za szczególnie dobre, ale wciąż czytanie ich sprawia mi przyjemność. Lubię śledzić losy bohaterów — zarówno prywatne rozterki jak i postępy w śledztwie — bo każdy z nich jest barwny. Nawet poboczni zdają się mieć wiele do zaoferowania i nie stanowią jedynie szarego tła. Całość ma zgrzyty i zgrzyty te obniżają jakość lektury, ale wciąż ma w sobie tyle uroku, że po prostu czytelnik biegnie przez tekst dalej. A, co muszę autorowi przyznać, „Sfora" prezentuje sobą więcej niż „Piętno", co wzbudza we mnie jeszcze większą ciekawość względem ostatniego tytułu trylogii o zachęcającym tytule „Cherub". Mam wrażenie, że z części na część owych zgrzytów jest znacznie mniej, co dobrze rokuje. Przede wszystkim chciałabym jednak zaznaczyć największy minus książki.
Od połowy wiemy, kim jest morderca i mniej więcej mamy świadomość, gdzie można go znaleźć czy jak wyglądała jego historia. A jeszcze drugie tyle kryminału przed nami! Właśnie przez to odarcie z tajemnicy miałam wrażenie, że książka nigdy się nie skończy i z sumiennie opisanego śledztwa wyniosłam znacznie mniej, niż na to zasłużyło. Przemysław Piotrowski włożył sporo pracy w obmyślenie krok po kroku działań policji. Dołożył do tego szczyptę prywatnych rozterek i ogrom frustracji bohaterów. Stworzył ciekawą historię, ale nie wykorzystał jej potencjału. Od połowy książki głównie czekamy na przełom, który nie nadchodzi i nadejść nie chce. Bohaterowie przestają ze sobą współpracować i z trudem przychodzi im wymienianie się teoriami. Wszyscy już na początku śledztwa mieli go dość (chociażby przez to, że w aktach ciągle brakowało informacji, bo pozostali policjanci swoją pracę wykonywali po macoszemu), a gdy w pewnym momencie tropy się urwały... Spowolnienie to zdawało się potknięciem, nie zamierzonym efektem. Czy było tak w rzeczywistości? Tego nie wiem, ale po kolejny tom na pewno sięgnę. Bo przygody z Przemysławem Piotrowskim są na tyle ciekawe, że z ochotą rezygnuje dla niego że snu.
Plus! Halo! Czy widzicie tę okładkę?! Piotr Cieśliński tworzy wyłącznie piękne prace, ale okładka „Sfory" to jedna z moich ulubienic spod jego ręki.

„Religia to opium dla ludu, aby trzymać go ryzach."