Sfora recenzja

W szeroko pojętych internetach kilkakrotnie trafiłam na informację, że „Sfora” jest słabszą/najsłabszą częścią cyklu… nie powiedziałabym… Owszem, wątek wilkołactwa można uznać za nieco bajkowy, ale już gdyby trochę wgłębić się w zagadnienie niezwykle rzadko występującego u ludzi zespołu Ambras, to nie bardzo jest się czego przyczepić. Autor po prostu, korzystając z przysługującej mu licentia poetica, ubrał hipertrichozę w makabryczną opowieść, którą oczywiście połączył z życiorysem Igora Brudnego.

„Sfora” jest brutalna, mroczna i gęsta od tragizmu postaci. Tak naprawdę to historie poszczególnych bohaterów w powiązaniu z pełną przemocy i tyranii działalnością sierocińca hieronimek są najbardziej przytłaczające. Mimo że wielu bohaterów to postaci skrajnie negatywne, to jednak w połączeniu ze zbudowanymi wokół nich historiami, nie sposób nie okazać im choćby odrobiny współczucia.

Co mnie cieszy, to kontynuacja wątku Igora i Filipa – brakowało mi w „Piętnie” wyjaśnienia co do ich dalszej relacji, a która realizowana w „Sforze” niewątpliwie bardzo ociepla szorstki, lub jak to określiła @zaczytana.iska, chropowaty wizerunek Brudnego. Dla mnie również bardzo sympatyczna jest postać Romualda Czarneckiego – dżentelmena w każdym calu, mężczyzny z zasadami, wyważonego w słowach i działaniach, a jednocześnie empatycznego, roztaczającego wokół siebie aurę pełnego szacunku i charyzmy. Ech, takiego szefa chciałabym mieć…

I jak mantrę powtórzę: niejaka pani Szczypenko musi odejść… choć przyznam, że autorowi udało się niezwykle dobrze wykreować tę postać, która idealnie zgrywa pokrzywdzoną przez los cierpiętnicę, a swoją wartość i "przywiązanie" do właściciela okazuje częstą gotowością do igraszek, i zasadniczo, gdyby się tak dokonać głębszej analizy tej bohaterki, to właściwie wszystkie jej obecności w fabule (nieliczne, dodam), można zaliczyć do okołoseksualnych: albo to robi, albo do tego namawia, albo do tego dąży, albo o tym myśli… Wygląda, jakby prócz tych walorów nie miała do zaoferowania nic więcej … Czy to naprawdę jedyna metoda, żeby zatrzymać Brudnego przy sobie??? Oby nie, o czym mam nadzieję przekonać się w „Cherubie”, któryż to właśnie napoczęłam…