Kot w Tokio recenzja

Na okładce "Kota w Tokio" wydawca umieścił wypowiedź Joanny Bator na temat książki, zaczynającą się słowami: "przepiękna opowieść o...". Z takim określeniem trudno mi się zgodzić. Dla mnie pojęcie piękna jest tożsame z pojęciem dobra i kojarzy się przede wszystkim pozytywnie, jest miłe dla zmysłów i duszy, wzrusza, podnosi na duchu, daje nadzieję.

Książka Nicka Bradleya nie wzbudziła we mnie tego rodzaju odczuć. Powiedziałabym raczej, że jest to przygnębiająca opowieść o słabnącej kondycji naszego człowieczeństwa i dojmującej samotności mieszkańców wielkich miast. Miast nie przystających do ludzkiej skali. Takich jak Tokio.

"Praca tworzy to miasto. Jeśli jesteś w Tokio i na chwilę przestaniesz pracować, miasto cię połknie i nikt nie będzie o tobie pamiętał. (...) To miasto nigdy nie odpoczywa. Szczególnie nocą. Sen w Tokio wpisany jest w pracę. (...) To miasto jest jednym z największych więzień świata - ma trzydzieści milionów mieszkańców. " (str.209)

Z tej ogromnej liczby, autor wyłuskał garstkę tokijczyków i w zbliżeniu pokazał czytelnikowi ich codzienność, przeszłość, a nawet ukryte pragnienia. To osoby różnych profesji i w różnym wieku, które łączy jedno - samotność i brak poczucia szczęścia. Rozdziały, które początkowo mogą wydawać się odrębnymi opowieściami, stanowią dobrze przemyślaną całość. Właśnie sposób powiązania poszczególnych wątków, miejsc i postaci jest według mnie sporą zaletą książki. Jej konstrukcję świetnie oddaje cytat: "wszystko ze wszystkim przecina się i splata jak gruby biały makaron w misce z udonem". (str. 95)

"Kot w Tokio" to też swego rodzaju przewodnik po Japonii. Każdy rozdział dotyka innego, ale ściśle związanego z kulturą i tradycją tego kraju tematu. I tak na przykład możemy przeczytać o tradycyjnym tatuażu wykonywanym metodą tabori, przedstawieniach rakugo, święcie hanami i omatsuri, kaligrafii shodo, haiku, rodzajach potraw, ale i współczesnych zwyczajach salarymanów, rozrywkach, stylu bycia i życiu seksualnym młodszego pokolenia.

Tylko gdzie podział się tytułowy kot? Jest. Szylkretowy, zielonooki, niezależny. Pojawia się i znika. Spaceruje pomiędzy rozdziałami i wydaje się być jedyną wolną istotą w tym wielkim mieście. A może również jedyną szczęśliwą?