Wróg recenzja

Najnowsza książka Orbitowskiego zaczyna się bardzo ciekawie, od monologu cesarza rzymskiego Nerona, opowiada on historię swojego życia jakiejś kobiecie. No cóż, temat to znany i wałkowany w historii i literaturze, wystarczy wspomnieć książki Roberta Gravesa, Aleksandra Krawczuka czy Henryka Sienkiewicza. Zadałem sobie zatem pytanie, po co Orbitowskiemu ten nieco odgrzewany kotlet?

Bardzo szybko dowiadujemy się, że rzecz cała dzieje się współcześnie, słuchająca bowiem Nerona kobieta ma kołonotatnik. Po pewnym czasie zagadka się wyjaśnia: okazuje się, że całą historię opowiada strażak z Krakowa żyjący w czasach współczesnych. Doznał na służbie poważnej kontuzji głowy, a potem tak mu się porobiło, że myślał, iż jest tak naprawdę rzymskim cesarzem. Czyli normalny wariat...

Muszę powiedzieć, że historia ze starożytności napisana jest znakomicie. Świetnie przedstawia Orbitowski dramat Nerona, który od dziecka chce być aktorem i pieśniarzem, ale matka, Agryppina, wybiera dlań rolę cesarza, od której nie może uciec, w tym kostiumie czuje się fatalnie. Najgorsze jest to, że musi być okrutny, zabijać ludzi, bo inaczej jego zabiją. Tak naprawdę Neron marzy o zrzeczeniu się władzy, wyjeździe na jakąś wyspę i oddaniu się tam sztuce. To niestety niemożliwe: wtedy go dopadną i zabiją, bo byłby ryzykiem dla następcy. Co więcej: aby ocalić głowę swoją i swoich najbliższych, musi mordować. Prawdziwy to dramat, który Orbitowski świetnie opisuje.

Ale w drugiej części książki zwierzenia Nerona zaczynają nużyć, bo facet się niesamowicie wybiela: ja jestem najlepszy, a całe zło to wina innych: nie podpaliłem Rzymu, tylko go ratowałem, itd., itp. jakbym czytał wynurzenia współczesnego polityka.

Wątek strażacki jest dla mnie daleko mniej ciekawy: to powolna historia popadania w obłęd.

Mam wielki kłopot ze zrozumieniem przesłania książki, męczy mnie szkolne pytanie 'Co autor miał na myśli?' Czy jest to studium narastającego obłędu, czy książka historyczna (ale autor w posłowiu wyraźnie pisze, że nie), czy raczej pokazanie, że czasy starożytne nie różnią się tak wiele od współczesnych, naprawdę nie mam pojęcia. Niemniej wszystkie wyżej wymienione tematy wielokrotnie już były wałkowane w literaturze i Orbitowski tu niewiele dodaje.

Poza tym mam wrażenie, że książka jest za długa, brakuje Orbitowskiemu poczucia proporcji, podobne odczucia miałem podczas lektury 'Kultu' – dobra rzecz, ale za długa.

Słuchałem audiobooka w dobrym wykonaniu Pawła Paprockiego, ale dłużyzny książki w pewnym momencie mnie pokonały – dokończyłem lekturę, czytając e-booka.