Wróg recenzja

Życie to droga poszukiwania. Określony cel, który chcemy zrealizować. Dokonuje się pod wpływem doświadczeń, wiedzy, zdobytych informacji czy refleksji. Czasami przychodzi mimochodem, nie do końca świadomie, ale często wymaga wysiłku, określonych decyzji i zmian. Zwykle rozpoczyna się od określenia sensu życia. To indywidualna droga, której nie można przemierzyć za kogoś innego. Im bardziej skupimy uwagę na tym co materialne, szybko przemijające, kruche, łatwe do zniszczenia, tym trudniej będzie odnaleźć szczęście. Realizacja to często wspinanie się pod górę i gdy osiągnie się cel, można dostrzec wzniosłe perspektywy. Wśród jednych z najważniejszych potrzeb i pragnień człowieka jest miłość. Każdy musi jej doświadczyć, by mógł być spełnionym.

"Czasami kochamy tak mocno, aż drugi człowiek w nas wzrasta i stajemy się jednym. Wspólne myśli, jeden stukot serca. I gdy nagle tego człowieka zabraknie, to nie mamy połowy siebie".

Dwa światy. Dwa sny. Jeden dawny o Neronie i Poppei i ten drugi, o skromnym Staszku Zollu, strażaku z Krakowa. Pokusy i zepsucie prowadzące na drogę zagłady. Olśniewający starożytny Rzym przenika trudną codzienność w Polsce, tuż przed przystąpieniem do Unii Europejskiej.

Pieśń życia płynie na kartach tej historii, łącząc ze sobą wiele ludzkich spraw. Poszukiwanie prawdy, tożsamości, miejsca na ziemi i drogi do szczęścia. Zgubne, kręte korytarze, pełne mrocznych zakamarków, które otwierają drzwi do przeszłości. Wokół woń kadzideł i smak tłustych oliwek, a szary Kraków wciąga w brudne ulice.

Świat nieubłagalnie zmierza w określonym kierunku, ku rozpaczy i miernocie. "Bezimienne twarze i imiona bez twarzy" towarzyszą bezustannie w teatrze życia, wrzucając w pustkę samotności, która zżera duszę, prowadząc w ramiona obłędu i zguby.
Życie, którego pragniemy nie będzie należało do nas. Przychodzi taki moment, że los zsyła nas na życiowe bezdroża.

"Przyszłość przejmuje niewysłowionym lękiem, czujemy supły twardniejące w brzuchu i kamienienie serca, każdy nerw drży z grozy, każda myśl woła o ocalenie, bo pojmujemy, że odwrotu nam wzbronią".

Ciągłe poszukiwanie i ucieczka, od tego kim naprawdę jesteśmy. Zakamarki duszy otwierają bramy zawiłych labiryntów.
Zgubne oblicza miłości. Trudnej, dojmującej, przeszytej bólem utraty, schowanym głęboko pod płaszczem obojętności. Zakładamy maski, żeby zniknąć. Stać się kimś innym, choć na chwilę. Jedna z najgorszych gier. Maska na masce i pozory...

W przypływie życiowych doznań, okazuje się, że ten kogo kochasz najbardziej jest największym wrogiem, a szepty przeszłości wzniecają tęsknotę. I okazuje się, że straciłeś bezcenny klejnot. Całe swoje życie.
"Dobrzy ludzie robią czasem złe rzeczy, z potrzeby zwrócenia na siebie uwagi"

Orbitowski perfekcyjnie lawiruje między przestrzeniami, malując słowem obraz duszy i jej przemijania. Powieść przesycona życiowymi rozważaniami i filozofią. Polecam.