Szafarz recenzja

Nieusuwalnie wpisana w naturę gorzkiej rzeczywistości, wybrzmiewająca poczuciem braku odpowiedzi.

Samotność

"taka straszna trwoga
ogarnia mnie, przenika mnie".

Szepty utkane ze smutku i wspomnień. Melancholia, która wymyka się schematom. Trzeba tę nutę wychwycić i zatracić się w niej w odosobnieniu.

Wiele ludzkich spraw, tak różnych od siebie, a wszystkie sprowadzają się do jednego. Pustka... Bezbarwna. Nijaka.
Los odpowiada przerażającym milczeniem. I trzeba je zagłuszyć. Upadając i podnosząc się.

Ostatni dzień roku. Taki wrzód na tyłku. Bolesny, przejmujący.
Zapisane przemijanie. Zmuszony przez życie i czas Rafał Lichy zostaje zgarnięty z ulicy. Dosłownie. Brudny, półprzytomny. Najlepszy glina dotknął dna. Demony toczą go przez życie, a smierc "zazdrosna, porzucona kochanka, z którą flirtował przecież nie z miłości, a z rozsądku", zagląda mu w twarz. Musi powrócić do żywych, by rozwikłać zagadkę seryjnych morderstw, a jest w tym bezkonkurencyjny.

Inscenizacja zbrodni przykuwa uwagę od lat. Ulotne dzieło domaga się widzów. Kreowane przedstawienie ma swój przekaz i ukryte znaczenie. Niepohamowana siła wyzwala najdziksze instynkty. To co ukryte w odmętach umysłu zaczyna straszyć.

Lichy zatopiony w smutkach zwątpienia szuka tych nielicznych punktów, które połączą brakujące elementy. Śledztwo wiedzie labiryntem ludzkich pragnień. W zakrwawionych ranach przeszłości skrywa się prawda. Boli, doskwiera, ujmuje, ściąga na dno. Tak lepiej, tak wygodniej.

Absolutnie fenomenalny kryminał, ale dla mnie to przede wszystkim wyborna powieść o przejmującej samotności. Wynikającej z okrutnych zrządzeń losu oraz tej na którą z różnych powodów skazujemy się sami. Pozbawiona taniego sentymentalizmu. Powolne, ciężkie życie i wybory. Zamyślenie nad ludzkim losem.

Brudnik perfekcyjnie odkrywa uczucia tak bliskie każdemu z nas, które skrywamy głęboko pod grubą warstwą skóry. Ze wstydu, ze strachu przed obnażeniem emocji, bo wówczas stajemy nadzy przed światem. Przed drugim człowiekiem. Słowa wżynają się, plenią udając, że nas nie dotyczą, a są tak blisko.
Realistyczny styl, dosadny ale nie wulgarny i te zadry, które drażnią seksualnoscią, mającą zagłuszyć to co doskwiera najbardziej. Wdzierają się w każdą tkankę, pozostając na długo, jak nie na zawsze.

Brudna, przeszywająca , psychodeliczna atmosfera, rozbijająca na kwanty emocje. Zatraciłam się w tym świecie i przepadłam w słabościach i niedoskonałościzch. Potrafią wzruszyć i przerazić przez traumatyczną przeszłość, zbrukaną teraźniejszość i beznadziejną przeszłość.