Równonoc recenzja

„Kolejna w moim życiu równonoc. Niszczycielka. Zabójczyni. Zwykła ku*wa. To do niej wszystko się sprowadza. Z myślą, że i tym razem przed nią nie ucieknę, otwieram drzwi”.

Grupa ludzi, próbujących uwolnić się od demonów przeszłości, decyduje się na terapię u ekscentrycznego, stosującego niekonwencjonalną i kontrowersyjną metodę leczenia terapeuty. Werner, budząc strach, że ich głęboko skrywane tajemnice ujrzą światło dzienne, w ośrodku na odludziu, wyzwala w nich to, co najgorsze. Jego śmierć, w czasie ostatniej nocy terapii, zdaje się być następstwem nieszczęśliwego wypadku. Jednak trzy lata później, zabójstwo jednego z uczestników terapii, rzuca na to zdarzenie nowe światło…

Nieujarzmione lęki, straty, z którymi mimo upływu lat ciężko się pogodzić, nietypowe fobie, traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa stanowią tło najnowszej powieści Ewy Przydrygi. „Równonoc” to thriller psychologiczny, w którym stopniowo poznajemy nie tylko aktualne życie, ale także przeszłość bohaterów. Rozpięta na dwóch liniach czasowych, prowadzona z kilku perspektyw narracja pozwala zajrzeć do ich dziecięcych domów, poznać zdarzenia i osoby, które ich ukształtowały, a także poczuć towarzyszące im wówczas myśli i emocje.

Ewa Przydryga stworzyłaprzejmującą, pełną mroku opowieść o traumach z dzieciństwa, które odciskają piętno na dorosłym życiu. Pokazuje, że nieprzepracowane mają długofalowe konsekwencje, wpływają nie tylko na nas, ale także naszych najbliższych. Uzmysławia jak ważne jest uporanie się z nimi, by móc tworzyć zdrowe relacje, mieć odwagę do życia w zgodzie ze sobą, na własnych zasadach.

Od niepokojącej, gęstej od skrywanych tajemnic, niedopowiedzeń i kłamstw „Równonocy” nie sposób się oderwać. To jedna z tych historii, które przerażają i jednocześnie na wskroś przejmują smutkiem. Sugestywne opisy pozwalają współodczuwać z bohaterami, niemalże fizycznie doświadczać ich strachu, nurzać się w mroku, który ich spowija. Historia, która długo po odstawieniu książki na półkę krąży w arteriach.