Topieliska recenzja

"Topieliska" swego czasu atakowały mnie wszędzie z każdej możliwej strony. Musiałam więc po nie wreszcie sięgnąć, zwłaszcza, że słyszałam mnóstwo pozytywnych opinii na temat tej książki. A że lubię mieć własne zdanie wyrobione po przeczytaniu książki (zwłaszcza takiej, o której jest pełno i głośno) - powieść nie czekała na mnie na półce zbyt długo.

Opowieść zaczyna się dosyć spokojnie, rzekłabym nawet, że dosyć niewinnie. Pola i Kuba rozpoczynają dzień nie szczędząc sobie romantycznych gestów. Za oknem szaleje śnieżna zamieć, a Pola przypomina sobie o wizycie synka u lekarza - prosi Kubę o to, by pojechał z ich dzieckiem na zdjęcie szwów. I właściwie to ta prośba zmienia całe życie naszej bohaterki, bowiem otrzymuje ona telefon, że nikt nie pojawił się z synem w przychodni na umówionej wizycie. W tym momencie kobieta dowiaduje się, że jej życie legło w gruzach - wypadek samochodowy w którym ginie mąż bohaterki całkowicie wywraca jej życie do góry nogami, a informacja o tym, że nie znaleziono w aucie ciała jej synka sprawia, że kobieta mimo bólu i cierpienia, postanawia walczyć. Do czego ją to doprowadzi?

Ależ to była uczta! Tak rewelacyjnej książki zupełnie się nie spodziewałam. Zazwyczaj moje spotkania z książkami, które wyskakują mi z lodówki, są wysławiane na prawo i lewo, zasypywane ochami i achami przez wielkie bookstagramowe konta nie należą do najlepszych (oczywiście w mojej ocenie!). Często stawiam wtedy poprzeczkę dosyć wysoko a książka okazuje się mieć problem z doskoczeniem do tej poprzeczki, w efekcie upada "na łeb, na szyję" a moja wizja cudownego spędzenia czasu z rewelacyjną powieścią imponująco wali się jak domek z kart. Tu jednak było zupełnie inaczej. Zostałam wciągnięta w niesamowitą opowieść, historię trzymającą w napięciu od początku stron aż do ich końca. Historia trudna, opowiadająca o cierpieniach i o najczarniejszych zakamarkach i brudach rodzinnych. Opowieść sięgająca głęboko w psychikę bohaterki. Nieprzewidywalna, szokująca i tak wciągająca, że można dla niej z powodzeniem zarwać noc.

Chciałoby się napisać o tej książce więcej, ale obawiam się, że pisząc konkrety zepsuję potencjalnemu czytelnikowi całą zabawę, a tego bym nie chciała.
I przyznam, że początkowo Pola trochę mnie irytowała... Była dziwna, brakowało jej empatii, drażniła mnie. Jednak gdy akcja na koniec książki maksymalnie przyspieszyła i sprawiła, że szczęka opadła mi do samej podłogi, dopiero wtedy pojęłam jej zachowanie tak w 100%...

Poświęćcie trochę czasu i dajcie porwać się temu, co przygotowała dla nas Autorka w książce "Topieliska", bo jest to niesamowicie dobre.