Topieliska recenzja

Pola Szulc ma piękne życie. Kochający mąż, trzyletni, cudowny synek i kwiaciarnia, o której prowadzeniu marzyła od młodzieńczych lat. Jej życie mogłyby dalej toczyć się po tym barwnym kole, gdyby nie podłe zrządzenie losu. Pewnego styczniowego poranka Kuba wychodzi z małym Jasiem z domu. Jadą do przychodni na zdjęcie szwów. Jednak nie docierają na miejsce. Gdy zaniepokojona kobieta postanawia sprawdzić, czy rzeczywiście nie ma ich u lekarza, po drodze napotyka na przerażający widok. Samochód, w którym rozpoznaje Nissana swojego męża, wyciągany jest właśnie z rzeki w pobliżu mostu, którym jej rodzina musiała niedawno przyjeżdżać. Od tego dnia nic już nie będzie takie samo, a rozpacz Poli długo nie pozwoli odgonić się w kąt.

Na pogrzebie pojawiają oczywiście bliscy, m.in. matka i siostra bliźniaczka, Ida. Brakuje ciężko chorego ojca. Pola ma jednak okazję poznać jedynego krewnego męża, jego wuja, z którym Kuba utrzymywał sporadyczne kontakty.
W procesie żałoby do kobiety docierają wypierane dotąd fakty z przeszłości jej rodziny, która jak się okazuje, nie była idealna. Do tego na jaw wychodzą tajemnice, jakie za życia miał przed nią mąż.
Czy tragedia, jaka spotkała rodzinę, rzeczywiście była przypadkiem, jak twierdzi policja?

Atmosfera książki od pierwszych stron jest gęsta i przytłaczająca. Czuć niemalże namacalnie, że coś psychotycznego wisi w powietrzu. Właściwie każdy z bohaterów ma w sobie coś przerażającego, jakiś mroczny bagaż, który ciąży nad nim od lat. Chwilami oniryczny klimat jeszcze bardziej wzmaga poczucie czającego się tuż za rogiem zagrożenia. Książkę czyta się jednym tchem, pozostając przy tym w stanie nieustannego napięcia. Pewne kwestie udało mi się wprawdzie po części przewidzieć, ale ostateczny sposób ich przedstawienia i tak okazał się zaskakujący. Po raz kolejny za sprawą pióra autorki doznałam fantastycznych wrażeń. Ta powieść to prawdziwa, pełna mroku podróż w głąb ludzkiej psychiki, w której zakamarkach kryć mogą się najczarniejsze, smutne demony.