Zdejmij z nieba księżyc recenzja

„Zdejmij z nieba księżyc” to jedna z tych książek, które aż się proszą, by po nie sięgnąć. Wiele osób zachwalało i zachwycało się tą powieścią, więc ja również nabrałam ochoty, by poznać historię Joshuy i Lauren.

Joshua i Lauren są młodym szaleńczo w sobie zakochanym małżeństwem. Wydawać by się mogło, że życie stoi przed nimi otworem, a wspólne chwile, jakie mają przed sobą, są spełnieniem najskrytszych marzeń. Jednak z dnia na dzień ich poukładany świat burzy się niczym domek z kart. Okazuje się, że Lauren jest śmiertelnie chora i pozostało jej niewiele czasu. Z każdym dniem choroba postępuje, mimo to Joshua nieustannie szuka sposobu, by powstrzymać to, co nieuchronne. Lauren natomiast obawia się, że jej mąż nie poradzi sobie z jej śmiercią, dlatego układa plan, który ma pomóc Joshui pozbierać się po tragedii. Pisze do niego listy, jeden na każdy miesiąc, na cały rok po jej śmierci. Lauren chce w ten sposób przeprowadzić męża przez wszystkie etapy żałoby, tak aby on nadal cieszył się życiem i był szczęśliwy.

Historia, którą oddała w ręce czytelników Kristan Higgins to bez wątpienia jedna z tych powieści, które wzbudzają w czytelniku ogromne emocje, rozrywają serce i wyciskają z oczu łzy. Powieść wciąga od pierwszych stron, z przyjemnością chłonęłam kolejne strony. Jednak muszę przyznać, że nie zabrakło momentów, w których czułam się odrobinę znużona toczącą się fabułą. Nie umniejsza to jednak mojej ocenie całości historii Joshuy i Lauren, bowiem jest to jedna z najpiękniejszych i najbardziej poruszających historii, jakie miałam okazję poznać.
„Zdejmij z nieba księżyc” to powieść bolesna i bardzo przejmująca, ale jednocześnie piękna, momentami zabawna i niewątpliwie podnosząca na duchu. To taka historia, która skłania do refleksji, daje nam jasno do zrozumienia, że powinniśmy doceniać bliskich, bo nie wiadomo jak długo będziemy cieszyć się wspólnym szczęściem. „Zdejmij z nieba księżyc” pomimo trudnego i bolesnego tematu, czyta się jednym tchem. Emocje wylewają się na każdej stronie i nie sposób jest powstrzymać napływających do oczu łez. Jestem osobą, która rzadko wzrusza się podczas czytania, jednak ostatnie kilka stron historii Lauren i Joshuy czytałam ze łzami w oczach. Nie odmawiajcie sobie tej powieści, warto, a nawet trzeba, poświęcić dla niej chwilę. Zachęcam mocno do lektury.