Gra w ludzi recenzja

Sięgacie po debiuty literackie znanych osobistości? Ja jeszcze nie miałam takiej okazji. Jednak zachęcona opisem książki postanowiłam sięgnąć po „Grę w ludzi”, autorstwa znanej wszystkim światowej sławy polskiej projektantki i osoby medialnej, Evy Minge. Byłam ciekawa, tego co przyniesie mi lektura tej pozycji.

Annę poznajemy, gdy jest samotną matką, wiodącą skromne, pozbawione uniesień życie. Kobieta pragnie wieść nadal swoje spokojne życie i wychowywać ukochanego synka. Niestety relacje z poprzednim partnerem pozostawiają wiele do życzenia a napastujący dziewczynę szef przekracza kolejną granicę. Jeden koszmarny dzień w pracy odmienia życie Anny a do prywatnego życia kobiety wkracza, Magda, która otwiera Annie zarówno oczy na otaczający ją świat, jak i drzwi, za którymi kobieta zamknęła swoją tragiczną przeszłość. Czy Anna zaryzykuje i wkroczy ponownie do świata, o którym starała się zapomnieć, aby pomóc innym, podobnym sobie kobietom?

Autorka pokazuje obraz ludzkiej naiwności, ale i handlu własnym ciałem i urodą – nie tylko z przymusu, ale też za „przyzwoleniem” obu stron. Odkrywa kulisy show-biznesu, blichtru w jakim żyje śmietanka towarzyska, które nam zwykłym śmiertelnikom objawiają się niczym bramy niebios, tu raczej ukazują wrota piekieł. Manipulacje, zachłanność i zachowania pozbawione poszanowania jakichkolwiek norm społecznych polegające na spełnianiu własnych zachcianek, za nic mając ludzkie cierpnie czy nawet życie, porażają czytelnika.

Początkowo ciężko mi było się wczuć w tę powieść. Było dość dużo wprowadzenia do historii poszczególnych postaci, jednak, gdy przez to przebrnęłam okazało się, że naprawdę się wciągnęłam i z ciekawością czytałam kolejne strony. Autorka manewruje między przeszłością a teraźniejszością, przeplatając ze sobą wspomnienia bohaterów z ich obecnym życiem. Lawiruje również między postaciami i wprowadzeniem do ich życia, tego co spowodowało, że są tacy jakimi ich poznaliśmy. W pierwszym odczuciu było trochę męczące, ale gdy już wczułam się w pióro autorki, jej sposób prowadzenia fabuły, poszło już z górki. W pierwszych rozdziałach akcja jest bardzo spokojna, na pierwszy rzut oka poszczególne fragmenty do niczego nie prowadzą. Z czasem jednak nabiera tempa i okazuje się, że to co z pozoru wydawało się nic nieznaczącymi wstawkami jest ważnym wątkiem prowadzącym nas do finału. Zakończenie pozostawia kilka niewiadomych. Jestem ciekawa czy Pani Eva pokusi się na kontynuację – ja z chęcią bym po nią sięgnęłam. Was zachęcam do przeczytania „Gry w Ludzi”, jestem ciekawa Waszych opinii.