Pogłos recenzja

Czy można zakochać się w niewłaściwej osobie i pozostać przy tym uczciwym wobec siebie? Czy przekroczenie granicy moralnej zawsze oznacza upadek?

W „Pogłosie” Helga Flatland nie daje łatwych odpowiedzi – zamiast tego zaprasza nas do świata, w którym pożądanie, samotność i tęsknota splatają się w opowieść pełną niedopowiedzeń i emocjonalnych napięć.

Pandemia to zaledwie tło, niemal nieruchome, ciche, jak zasłonięte okno, przez które ledwie przebija się światło. W tym stanie zawieszenia Mathilde, nauczycielka języka norweskiego, traci orientację nie w rzeczywistości zewnętrznej, ale w sobie, pozwalając na coś, co dotąd było niewyobrażalne – uczucie do osiemnastoletniego ucznia. Romans z Jakobem, nie jest tu tanią sensacją, lecz początkiem psychologicznego rozpadu, nieuniknionym skutkiem tłumionego pragnienia, które wreszcie znajduje ujście. Nie dlatego, że „może”, ale dlatego, że musi. Bo Mathilde nie potrafi inaczej.

Czy to odwaga serca czy chwilowe zagubienie? Flatland nie moralizuje. Pokazuje jedynie kobietę, która daje się ponieść emocjom, nie zatrzymując się na ostrych znakach ostrzegawczych.

Gdy romans wychodzi na jaw, Mathilde ucieka – najpierw z miasta, potem z życia, które znała. Wyrusza do Telemarku, w norweską głuszę, gdzie czas płynie wolniej, a cisza potrafi być równie głośna jak dawne błędy. Tam, w drewnianym domku, wśród sielskiej natury i przyziemnych rytuałów dnia codziennego, kobieta próbuje się na nowo odnaleźć. Na horyzoncie jednak pojawiają się dwaj bracia, a wraz z nimi towarzyszący im od lat świat stabilności.

Czy Mathilde znajdzie w tej prostocie ukojenie, czy raczej kolejne pokusy?

Flatland pisze nie tyle historię zakazanej miłości, co subtelny portret osoby, która nie umie przestać szukać – namiętności, sensu, siebie. Mathilde nie jest bohaterką do lubienia, ale trudno oderwać od niej wzrok. Jej niespokojna natura sprawia, że staje się lustrem dla naszych własnych pragnień i lęków. Bo kto z nas nigdy nie poczuł, że ucieka od jednego błędu w drugi?

„Pogłos” to powieść, która sączy się powoli, lecz zostaje na długo. Napisana z wyjątkową wrażliwością, bez oceniania, z głębokim zrozumieniem ludzkiej złożoności. To historia o granicach – tych społecznych, tych intymnych, i tych, które wyznaczamy sobie sami.

Nie ma tu jednoznacznego morału. Jest za to echo. Echo niepokoju, potrzeby bliskości, konsekwencji nieodwracalnych decyzji. To opowieść, która – niczym północna ballada – kończy się nie odpowiedzią, lecz ciszą.

To nie książka do „połknięcia” – to książka do przeżycia. Do zatrzymania się. Do słuchania pogłosu, który zostaje długo po tym, jak historia się kończy. A może... wcale się nie kończy?

Dziękuję za zaufanie i egzemplarz do recenzji od @wydawnictwo_poznanskie @seriaskandynawska (współpraca reklamowa) 🩷.