Radio Armagedon recenzja

"W każdej historii jest jakieś Tam." - tak kończy się strona ostatnia strona tekstu zapisanego przez Kubę Żulczyka. (Zaraz uderzy was niemoc.)

Tekstu, który ma tak niesamowitą siłę wyrazu, że wszystko zaczyna się od początku, kiedy tylko weźmiemy tą książkę po przerwie do ręki. Nie można przestać. "Radio Armagedon" uzależnia. Jest lepsze niż setki śmieci, które ćpają bohaterowie.
Ale do rzeczy - Nadzieja, Jezus, Gnat i Szymon tworzą najbardziej nieokiełznaną grupę rockową jaką można sobie wyobrazić. Co prawda - nie można sobie wyobrazić, ale spróbujcie. Cyprian - tajemnicza postać, która intryguje samą wibracją imienia czytanego na głos - zaginął. Szukanie go to cała "zabawa" bohaterów tej powieści. Teraz rozpoczyna się podróż, sztampowo można by rzecz - jazda bez trzymanki.

Język tej powieści jest niesamowicie giętki, psychotropowy- jak te ryjące mózg leki na receptę. A wiem co mówię. Po każdym czytaniu tego swoistego Pisma Świętego jest się w przedziwnym stanie, który wywołuje własnie ten język. To Was wciągnie, dzieciaki.
Zginiecie, będzie ARMAGEDON.

Bedzie wybuch. W pewnym momencie wybuchniecie. Ta książka jest jak nagłośniejsza mieszanka metalu, elektro i punku. Naraz. Szyby waszych okien tego nie wytrzymują. Jest tylko bieg. Biegnijcie w stronę torów kolejowych, tylko po to, żeby przed wami zatrzymał się pociąg. Z piskiem. Chyba, że nie zdąży zahamować. Raz, dwa, trzy...?

Takich scen odgrywanych w wyobraźni doświadczycie czytając Żulczyka.
Moja ocena jest zatem jednoznaczna - genialna maestria niszczenia samego siebie opisana językiem bez konwenansów. Trochę sztampowe i naiwne, ale wciąż burzenie systemu. Szkoda mi tylko czachy na okładce, naprawdę obniża wartość estetyczną.

To nie jest książka dla fanów prostych historii, obrazoburczej walki dobra ze złem.
Tu zło z niczym nie walczy, bo dawno wygrało.
Załóżcie czarne spodnie, przypnijcie stare naszywki na koszulę, zaczynamy transmisję.

TERAZ.