Książę Liam i Zakon Smoków recenzja

Szkoda, że ta książka nie została zakwalifikowana, jako fantasy dla dzieci, którą według mnie jest ta powieść. Szkoda, gdyż inne kryteria stosuje się do fantasy dla dorosłych, a inne do fantasy dla dzieci. Powieść jest oparta na schematach baśni. Oto w jakimś królestwie ginie władca, a tron obejmuje zły człowiek. Na szczęście udaje się przeżyć synowi władcy, który pragnie powrócić na tron i przywrócić pokój i sprawiedliwość w swoim królestwie. Oczywiście dążąc do celu, przeżywa mnóstwo przygód, poznaje nowych przyjaciół, ale też wrogów i zdrajców.

W pięknej krainie Eridal rządził mądry i dobry król Armand. Królestwo to zamieszkiwali nie tylko ludzie, ale też różne inne stworzenia i smoki. Smokami opiekował się Zakon Smoków. Smoki z ludźmi łączyły niezwykłe więzy. Niestety król zostaje zamordowany i jego następca jest złym człowiekiem. Wszystkie stworzenia muszą uciekać, a smoki pod wodzą Dark Drakoma zdobywają Serce Drakunum i buntują się przeciwko ludziom. Dark Drakom włada nad większością smoków na Wyspie Cieni i stanowi zagrożenie dla wszystkich. Na Wyspie Cieni znajduje się też główna siedziba Zakonu Smoków. Na szczęście uratował się młody książę Liam, który był wtedy dzieckiem. Członkowie Zakonu Smoków ukrywają go i wychowują na dzielnego rycerza, aby kiedyś mógł zdobyć tron, zwyciężyć Dark Drakona, zdobyć Serce Drakona i odnaleźć Perłową Duszę. Dzięki temu znów zapanuje pokój w Eridial. Na swojej drodze przeżyje bardzo dużo przygód, stoczy różne walki, a towarzyszyć mu będzie smok, z którym będzie miał niezwykłą więź. Na swojej drodze spotka nowych przyjaciół, ale pozna też zdrajców.

Książka rozpoczyna się ciekawie. Nauka i początkowe przygody księcia Lian są opisane bardzo interesująco. Kolejne krainy, jakie odwiedza książę ze swoim smokiem, a także przygody są opisane tak plastycznie, że mogły powstać serial animowany na podstawie tych przygód. Niestety wszystko się zmienia po dotarciu do głównej siedziby Zakonu Soków na wyspie Cieni. Autor za bardzo się skupia na opisie rytuałów panujących w tym klasztorze. Miałam wrażenie, że wzorował się na rytuałach Zakonu Templariuszy, a na pewno inspiracją do pogrzebu jednego w wojowników był pogrzeb św. Jana Pawła II. Czy konieczne było podawanie spisu treści książek, które czytał Lian. Zupełnie nie rozumiem opisywania poszczególnych potraw, jakie podawano w klasztorze: ich składu, wyglądu i smaku. Smoki w tej części są tylko tłem i właściwie nie istnieją. Dopiero końcówka znowu nabiera energii i akcja.

Książka nie jest zła, chociaż nie wiem, jak oceniłby ją dziesięciolatek. Jednak jak dla mnie środek się dłużył, gdyż za dużo było opisów życia Zakonu. Natomiast stanowczo za mało było przygód, w których uczestniczyłyby smoki.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl