Czarny flaming recenzja

Flaming. Różowy, karmazynowy, czarny.
Delikatny, smukły, wdzięczny. Wysoki, z charakterystycznie uniesioną nogą. Z wygiętą szyją, z zakrzywionym dziobem.
Ptak łatwy do rozpoznania, przyciągający wzrok.

Michael tego wzroku nie przyciąga – ale sposób w jaki pisze o sobie, jak opowiada o swoim życiu hipnotyzuje. Bo tak naprawdę ta książka to wiersz. Długi i piękny, poświęcony szukaniu i odnajdywaniu.
,,Czarny flaming'' ma swój rytm i chociaż wydaje się, że jego akcja biegnie linearnie – z jednego punktu do drugiego, to tak nie jest. Przynajmniej nie do końca. W opowieść, którą snuje na swój temat Michael, wplatają się retrospekcje, fantazje, wyobrażenia. To niesamowicie wrażliwa i bardzo refleksyjna historia życia młodego mężczyzny, który szuka swojego miejsca w świecie.
I odkrywa, że istniejące ramy i utarte schematy sprawiają, że czuje się tak, jakby nigdzie nie pasował. I jakby nie można było go prawdziwie pokochać.
Bo w końcu mali chłopcy chcą dostawać Wojownicze Żółwie Ninja, a nie lalki Barbie.
I nie lubią koloru różowego.

Ale Michael jest kimś więcej – nie można nadać mu tylko jednej etykietki. Nie można powiedzieć, że jest tylko mężczyzną. Albo tylko gejem. Nie można zdefiniować go tylko przez zewnętrzne cechy jego wyglądu, albo zainteresowania.

Dopiero na studiach, przypadkiem, tak jak to zazwyczaj w życiu się dzieje, Michael natrafia na ulotkę Klubu Drag. I postanawia, że to jest coś, w czym chce uczestniczyć, czego chce spróbować. Że to jest coś dla niego.
I jest w tym postanowieniu wolność, i radość z tej wolności. Trochę szaleńczej odwagi i euforia wypływająca z odsłonięcia się przed ludźmi, z powiedzenia im jasno swojej prawdy. I w tym również tkwi piękno tej książki.

Trzeba jednak ostrzec czytelnika szczególnie wrażliwego, co swoją drogą zrobił też polski wydawca umieszczając stosowną uwagę na okładkowym blurbie, że ,,Czarny flaming'' porusza tematy ciężkie i potencjalnie traumatyczne dla odbiorcy. Ojciec Michaela zniknął z jego życia. Ojczym tak samo.
Matka z jednej strony była dla niego wsparciem, ale z drugiej strony nie przeszkadzało jej to w poniesieniu na niego ręki albo w rozładowaniu na nim swoich frustracji.
W pewnym momencie do Michaela dociera też to, że ze względu na swój kolor skóry jest postrzegany przez otoczenie stereotypowo i negatywnie. Jako ktoś, kto popełni jakieś przestępstwo – teraz albo dopiero za chwilę. Ale już i tak jest podejrzany.
Kiedy indziej Michael dowiaduje się, że jedna z najbliższych mu osób ma homofobiczne poglądy. Niby ,,wybiórczo homofobiczne'', ale to niczego nie tłumaczy i nie usprawiedliwia.
Takich fragmentów jest więcej i trzeba to mieć na uwadze przed przystąpieniem do lektury.
I chociaż teraz może Wam się wydawać, że jest to książka smutna, to tak nie jest. ,,Czarny flaming'' jest opowieścią o triumfie i choć są w nim momenty ciężkie i bardziej mroczne, to jednak jest opowieścią pełną miłości i nadziei.
Polecam!