Czerwone jezioro recenzja

Kryminał debiutantki dzieje się w Bornem-Sulinowie, ciekawe to miasteczko, które miałem okazję odwiedzić kilka lat temu. To miejscowość wojskowa wybudowana w latach 30. przez Niemców a po II Wojnie Światowej przejęta przez Sowietów. W czasie PRL-u tego miasta oficjalnie nie było na mapie. Dopiero gdy Armia Czerwona wyniosła się z kraju na początku lat 90., miasto przejęli Polacy, ale nadal mieszka w nim trochę Rosjan, chyba z sentymentu...

Rzecz cała toczy się w 2014 r., a zaczyna tak, że bogaty Rosjanin, Borys Morozow, który wychował się w Bornem, bierze w miasteczku ślub, w czasie którego ktoś morduje osobistego ochroniarza Morozowa, niejakiego Gorbaczowa. Śledztwo prowadzi podkomisarz Inga Rojczyk ze Szczecinka. Ważną postacią w intrydze jest też Kuba Krall, pół Polak-pół Rosjanin, który w latach 80. również wychowywał się w Bornem, obecnie fotograf prasowy. Takich ludzi powracających po latach do miasteczka jest w książce więcej. Z czasem okazuje się, że obecne morderstwo powiązane jest z bardzo podobną zbrodnią, która zdarzyła się w sowieckim garnizonie 25 lat temu, w 1989 r. Sporo się w książce dzieje, pojawiają się inni Rosjanie, akcja toczy się wartko, do pewnego momentu słuchało mi się dobrze, potem zaczęły się problemy.

I tak pojawia się wątek z 1989 r., oparty na pamiętniku Katarzyny Krukowskiej, bardzo jest on sentymentalny i melodramatyczny, wyraźnie odbiega poziomem od reszty książki. Poza tym ów wątek wyjaśnia różne zagadki kawa na ławę, więc od połowy książki domyśliłem się (prawie), kto zabił, mogłaby sobie ów wątek szanowna autorka darować bez większej straty.

A koniec książki to już zupełny hardkor: żywy tygrys sprowadzony z Azji, skarb zakopany w lesie, którego wszyscy szukają (jak w 'Wyspie skarbów' Stevensona), ukryty przed światem prywatny grobowiec, namnożyła autorka różnych bzdur ponad miarę, rozjechało się jej zakończenie. Poza tym stosuje pani Łapińska dziwną taksonomię: Rosjanie w książce to źli ludzie, prawie bestie w ludzkiej skórze, zaś Polacy dużo lepsi, no cóż...

I jeszcze, rzecz cała straszliwie mi się dłużyła, zatem nie dociągnąwszy nawet do połowy audiobooka, zresztą bardzo dobrze czytanego przez Karolinę Gruszkę, przerzuciłem się na e-booka; ostatnio często mi się to zdarza z polskimi kryminałami. Nie wiem skąd ta polska moda na pisanie opasłych tomów, tacy klasycy gatunku jak Simenon czy Camilleri tworzyli krótkie, ale dobre kryminały.

Zatem wrażenia mam mocno mieszane, ale za debiut daję na zachętę sześć gwiazdek.