Fatum recenzja

Prawie każda dłuższa seria staje się na pewnym etapie monotonna i czyta się ją raczej z sentymentu niż ze względu na porywającą akcję, bo na nią się zwyczajnie już nie liczy. Oczywiście sięgam po tasiemce, przywiązuję się do bohaterów i do samych autorów, jednak w okolicach dziesiątego tomu zaczynam się szykować na pożegnanie, które z reguły nie następuje.

"Fatum" to jedenasty tom cyklu, od którego zaczęła się imponująca kariera Maxa Czornyja. Do dziś pamiętam jak zachwyciłam się "Grzechem" od pierwszych stron i muszę przyznać, że pierwsze trzy części dotyczące sprawy Cztery Iksa nadal uważam za najlepsze książki autora. Potem była już istna sinusoida, ale nie będę ukrywać, że i tym razem Czornyjowi udało się mnie zachwycić.

Po pierwszych recenzjach nastawiałam się w sumie na koniec serii, zresztą sama po dziesiątym tomie uważałam, że to najwyższy moment, by postawić już ostatnią kropkę. Tymczasem "Fatum" okazało się być końcem pewnego wątku, ale też i początkiem. Nie sądzę, by autor wprowadzał tu nową bohaterkę tylko po to, by zaraz trzeba było ją pożegnać. Sofia Dmitris od razu przypadła mi do gustu, lubię kobiety, które wkraczają w męski świat bez kompleksów.

Intryga kryminalna była porażająca. A ja pożerałam kolejne strony, by poznać jej finał. Dawno nie czytałam czegoś tak obrzydliwego jak opisy, których autor tutaj nie szczędził. To jedna z takich książek, po których mam to rzadkie przekonanie, że pora na chwilę oddechu od kryminałów, na szczęście szybko mi to mija.

Wspomniany wcześniej zakończony wątek mocno mnie poruszył, ale autor od dłuższego czasu przygotowywał nas na takie rozwiązanie, można wręcz napisać, że było to nieuniknione. Trudno jednak się z tym pogodzić i nawet łezka zakręciła mi się w oku.

"Fatum" to jedna z lepszych powieści w dorobku Maxa Czornyja. Trudna, brutalna, trzymająca w napięciu, zasmucająca, ale też dająca nadzieję, że przed nami nowe rozdanie. Pozostaje więc tylko z niecierpliwością czekać na kolejny tom i literacką podróż do Lublina.

Moje 8/10.