Fatum recenzja

Eryk Deryło powraca po raz 11. Ta część nieco różni się od pozostałych książek z serii. Pierwszą różnicą jest praktyczny brak makabry. Autor ograniczył ją do minimum. Jako fanka krwawych historii spod pióra autora czuję się nieco rozczarowana... 😉 Książka jest nadzwyczaj łagodna - śmiało mogą po nią sięgnąć ci nieco wrażliwsi czytelnicy. Drugą odczuwalną różnicą jest brak Tamary... Autor zdążył mnie już przyzwyczaić do jej obecności i choć "zastąpił" ją nową postacią to jednak nie było to to samo.

Książka podobnie jak jej poprzedniczki wciąga od pierwszych stron. Czytelnik szybko przepadnie w odmętach toczącej się akcji. Mam wrażenie, że w tej części Eryk jest nieco bardziej narwany i niecierpliwy niż zwykle... No ale autor nie zawodzi - znów zafundował nam kryminalną jazdę bez trzymanki: akcja powieści szybko wciąga, nieoczekiwane zwroty akcji sprawiają, że od książki ciężko się oderwać a krótkie i dynamicznie rozdziały nadają idealne tempo zarówno akcji jak i samemu czytaniu. Zagadka kryminalno-thrillerowa do łatwych nie należy. Nie udało mi się rozszyfrować tożsamości sprawcy bez wyraźnej podpowiedzi ze strony głównych śledczych. Pod tym względem czuję się usatysfakcjonowana ☺️.

Narracja w trzeciej osobie z perspektywy kilku bohaterów.

Podsumowując: mam wrażenie, że na tej książce kończy się pewna epoka związana z Erykiem - od teraz nic już nie będzie takie samo (ci co przeczytali powieść domyślą się o co mi chodzi, podpowiem, że wypowiedź dotyczy zakończenia książki). Czy zmiana będzie lepsza 🤔? Czas pokaże. "Fatum" nie jest złe, ale w porównaniu z poprzednimi tomami w moim odczuciu wypada nieco słabiej. Mimo tego polecam tę książkę niestrudzonym fanom Eryka i Tamary.