Narrenturm recenzja

Ostatni raz czytałam Narrenturm pi razy drzwi dziesięć zim temu i podówczas wydało mi się, że jest to książka przerysowana, nieproporcjonalnie obszerna i pełna wątków, które nigdy nie powinny były się w niej znaleźć. Słowem: słabizna.

ALE

No właśnie. To małe, cudowne "ale". Dzisiaj mam nieco inne spojrzenie na pewne sprawy i rozumiem posiadanie w domu półek, na których mogą leżeć książki w oczekiwaniu ponownego przeczytania. Weryfikacja czasu, ktoś mógłby powiedzieć, i wedle tej weryfikacji muszę stwierdzić, iż te dziesięć zim temu byłam w błędzie. Nie zrozumcie mnie źle, wciąż uważam, że Narrenturm jest za długie, niemniej z perspektywy lat doceniam kunszt pana Sapkowskiego w sztuce opowiadania i konsekwencji stylistycznej, na której niejeden pisarzyna byłby się po prostu wyłożył. No bo pan Sapkowski zbudował istny labirynt. Konkretne i liczne zdarzenia historyczne plączą się z wątkami czysto-fantasy, autentyczne postacie tłumnie mieszają się z fikcyjnymi, a i osobisty komentarz autora - w postaci kąśliwego humoru, który wbija komu i gdzie trzeba - dodaje wszystkiemu niepospolitej jaskrawości. Zaiste, można się w tym wszystkim pogubić i kiedyś to mi się właśnie przydarzyło. Tym razem widać byłam nieco mądrzejsza, bo przetrwałam w tej wieży błaznów i mam ochotę na drugi tom.

Mimo to jednak nadal nie mogę oprzeć się wrażeniom, że panu autorowi przydałby się zespół redaktorów-historyków, którzy pomogliby mu lepiej spożytkować wiedzę. Chodzi głównie o selekcję materiału oraz dobór postaci, które można by było mocniej zarysować - jak to czynił mistrz Sienkiewicz - a nie tak o wrzucić jednego tu, sypnąć paroma tam i tak ich zostawić czytelnikowi, żeby sam sobie uruchomił Wikipedię i się dokładnie wywiedział, o czym jest mowa. Bo to, że pan Sapkowski wie - nie ma wątpliwości.

Co by podsumować:
Narrenturm to istny labirynt głupców, który każdy czytelnik musi przemierzyć samemu. Nietrudno jest się tam zgubić, zakląć w szczycie złości lub się zwyczajnie poddać. Na szczęście pan autor zadbał o to, aby w owym labiryncie panowała dość wesoła atmosfera z konkretnie przymrużonym okiem, co ułatwia wędrówkę i pozwala cieszyć się lekturą na poziomie, na który zasługuje. To kręty i bałamutny jest labirynt, ale zbudowany solidnie, więc nic nikomu na głowę nie spadnie... chyba że jest się jednym z bohaterów. Ci to akurat mają problemy.