Pod Mocnym Aniołem recenzja

Zastanawiająco trzeźwo myślący i twórczy pisarz, z licznymi nagrodami, w niemal nieustannym ciągu alkoholowym, na początku nie był dla mnie przekonujący, dlatego zajrzałam w jego biografię.

Przeżycia i odczucia alkoholika można uznać za autentyczne, ponieważ Pilch sam przyznał się publicznie do choroby alkoholowej, a także do choroby Parkinsona, która ostatecznie posadziła go na wózku. Nie jest to autobiografia, ale znajdziemy wiele wątków biograficznych. Bohater ma na imię Juruś, jest pisarzem, który pije, przynależy do kościoła ewangelicko – augsburskiego. Opisani zostają również niektórzy pacjenci z oddziału dla deliryków, który Pilch zaliczył kilkanaście razy z wątpliwym skutkiem. Odratowany nie do odratowania, jak mawiał.

Jerzy Pilch ma zacięcie do przedstawiania różnego rodzaju stanów psychicznych, a także lubi nakreślać obrazy życia społeczno – obyczajowego. W tej powieści kolejne rozdziały ujawniają ciąg myśli alkoholika, jego refleksji i rozważań. Często w narracji Pilcha włącza się znany schemat dialogu z pijakiem. Zazwyczaj na pytanie, dlaczego pije, odpowiada pytaniem: „Dlaczego tak dużo ludzi nie pije?”. Wypowiada paradoksy: „Nie chcę umrzeć z przepicia, ale nie chcę żyć bez picia.” albo „Jak można długo i szczęśliwie żyć bez picia?”

Przywołuje znane cytaty na temat picia i pijaństwa. Między innymi cytuje Charlesa Bukowskiego, który również miał kłopot z alkoholem i wydaje się, że był dla Pilcha inspiracją. W jego książce pt. „O piciu” pojawiły się wiersze, listy, opowiadania, felietony, fragmenty prozy, a nawet wywiady. „Pod Mocnym Aniołem” też nie jest typową powieścią. Krótkie rozdziały wprowadzają nowe myśli, a te ilustrowane są obrazami z kolejnych zdarzeń w życiu głównego bohatera, Jurusia.

„Pod Mocnym Aniołem” to gospoda, do której Jureczek wraca po odwyku. I chce przestać pić, i boi się. Ciągi alkoholowe nazywa „wielką wojną”, a próby utrzymania trzeźwości „pójściem do cywila”. W końcu przyznaje, że pisanie nie wpływa na picie, bo jak pije to nie pisze, jak pisze to nie pije. Mistrzostwo picia pozostaje. Może dlatego treść „traktatu” jest sensowna, a pamięć o rozterkach alkoholika świeża?