Potwory pod moją skórą recenzja

W dniu śmierci chorującej na raka Rity jej siostrze, Lanie, piętrzą się problemy. Została skreślona z listy studentów trzeciego roku psychologii, a ona sama wyrzuciła niewiernego chłopaka ze swojego życia. Lana zaczyna zbyt dużo pić, za dużo palić, odchodzi od zmysłów. Odcięta od gotówki ojca musi znaleźć współlokatorkę. Po wielu nieudanych próbach znalezienia jej na horyzoncie pojawia się Ro­bert Ja­sno­rzew­ski.

Wszystko co o sobie powiedział jest kłamstwem...

Mam za swoje... zazwyczaj nie zwracam uwagi na okładkę i rzadko czytam opis wydawniczy. W przypadku tej książki to właśnie te dwie rzeczy mnie zaintrygowały wskazując, że jest to powieść z gatunku thriller / kryminał, do czego też została zakwalifikowana. Dodatkowym argumentem były wysokie oceny czytelników.
Przez ponad pół książki zastanawiałam się czym właściwie jest. Miał być thriller - nie czułam niepokoju, kryminał - nic, żadnego trupa. Może gdybym wiedziała, że sięgam po powieść obyczajową mój odbiór byłby bardziej pozytywny. Jest rozczarowanie.

Historia o dwóch chorych psychicznie osobach, topiących smutki w alkoholu, których łączy toksyczna przyjaźń. W połowie książki zaczynają pojawiać się trupy, a bohaterowie próbują wydedukować kto jest mordercą. Jest to niezwykle trudne, bo są zbyt pijani by pamiętać, co robili i czy mieli alibi. Nie do końca było jasne co jest prawdą, a co urojeniami. Pod koniec widzieli już "białe myszki".

Bohaterowie i ich dialogi zbyt poważne, rzeczowe i racjonalne żeby pasowały do wykreowanego wizerunku osób półświadomych od spożytych procentów.

Postać Lany była niejednolita, a niezdecydowaniem irytowała. Sama nie wiedziała czy chce, z kim chce i czego właściwie chce. Lecz gdy już się zdecydowała "ziemia się zatrzęsła". Reakcja została nazbyt ubarwiona, porównana do zjawiska powstawania czarnej dziury.

Finał książki bez polotu. Gruchnął nagłym oświeceniem postaci. Motywacja mordercy mnie nie przekonała.

Skoro już zwróciłam uwagę na okładkę, to będąc precyzyjna, maska nie ukazuje wizeruneku Baphometa, którą miał wykorzystywać morderca.

To, co zasługuje na pochwałę to język pisany, który zdawał się nieco niedzisiejszy, niewspółczesny. Gdybym miała ocenić tylko ten aspekt dałabym dychę. Jednak prócz tego jednego atutu w powieści nie znalazłam nic co by mnie przeraziło, zasmuciło, zachwyciło. Jedynie epilog mnie rozśmieszył, gdy trzy straszne diabełki się zmaterializowały. To wskazywałoby na literaturę dziecięcą, ale ta nie opowiadałaby o nałogu alkoholowym.