Cujo recenzja

Będąc długoletnią i wydaję mi się, że gorliwą czytelniczką Kinga zabrałam się (dopiero teraz) za powieść „Cujo”. Opinie były mieszane, ale wszyscy byli zgodni, że to nie jest typowy horror. Więc podeszłam do tegoż dzieła z mieszaniną ekscytacji i obawy nastawiając się na „zmierzające wielkimi krokami rozczarowanie”.
Jednak nic takiego nie nadeszło. Od pierwszego zdania po ostatnie – to wszystko było jak objawienie. Poczułam elektryzujący klimat i tylko ja wiem, ile mnie ta historia kosztowała, a jednak jak usilnie nie chciałam jej opuszczać na rzecz własnej rutyny.

Mówimy, że potworów nie ma i robiąc to pogardliwie odnosimy się do dzieci. Jednak w projekcji cudzych lęków, często nie dostrzegamy własnego; objawiają się tylko pod inną formą. Wściekły pies, wampir, a może szef? - każdy ma coś, czego się boi, jednak niewielu z nas ma odwagę się do tego przyznać. Okej, troszkę zebrało mi się na filozofowanie, ale każdy chwyta sens.

„Cujo” urzekło mnie stylem Kinga i klimatem, który tak idealnie wpasował w tę historię autor. Również jesteśmy zdani na fenomenalne przedstawione stadium psychologiczne głównych postaci. Doskonale poznaliśmy naszych bohaterów, tak bardzo, że zaczynamy coś w środku czuć do czegoś, czego nie ma; i wiem jak to głupio brzmi. Uczucie irytacji, współczucia, strachu, pogardy… do wyboru do koloru. Dla mnie ta historia jest niemal idealna. Potwór, którego genezę powstania śledziliśmy od początku oraz jego ofiary. I chociaż nie jest to typowy horror, to mnie ta historia przekonała.