Postrach recenzja

Śmierć to dopiero początek koszmaru…

W Warszawie zostaje uprowadzonych sześć kobiet z bogatych domów. Wszystkie mają po siedemnaście lat i znikają w środku nocy z własnych domów na strzeżonych osiedlach. Porywacz doskonale zaciera ślady, nagrania z monitoringu nie rozpoznają twarzy, zawodzą systemy ochrony. Z domów nic nie ginie, nikt nie żąda okupu. Media nazywają przestępcę Postrachem i napędzają spiralę strachu. Gdy ten wreszcie wpada w ręce policji, uparcie milczy i nie przyznaje się do winy. Nie zdaje sobie jednak sprawy, że ktoś już wydał na niego wyrok… Za to Maciej i Borys dostarczają sprawiedliwości, gdy Temida zbyt mocno przymyka oczy. Pewnego dnia dostają zlecenie, które może okazać się najtrudniejsze w ich karierze – muszą wydostać Postracha z aresztu i oddać w ręce rodziców porwanych dzieci. Ruszają do akcji, okazuje się jednak, że dotychczasowy koszmar był zaledwie preludium do tego, co Postrach przygotował dla swoich ofiar.⠀

No co tu dużo mówić Michał Śmielak po raz kolejny udowadnia, że jest stworzony do pisania thrillerów. Fabuła jest wielowątkowa oraz wciąga od pierwszych stron i trzyma nas w swoich sidłach do ostatniej. A gdy już przychodzi koniec to pozostaje niedosyt.

Całość napisana jest naprawdę świetnie i wartko. Nie ma zbędnych opisów, które powodowałyby znużenie i niesmak. Książka charakteryzuje się także ciekawym klimatem, który działa na wyobraźnię czytelnika.

Postarch za to jest postacią świetnie skonstruowaną. Mordercą, który z finezją dobiera swoje ofiary i bawi się z nimi. Prowadzi podwójną grę, gdzie nie możemy być pewni jak ona się skończy. Niejednokrotnie czytając książkę czułam strach, niepokój i niedowierzanie. Autor potrafi zaskoczyć czytelnika i rozwinąć książkę w kierunku, o którym nawet byśmy nie pomyśleli.

„Postrach” to książka, gdzie autor pokazał się od jak najlepszej strony. Pomysł na fabułę książki był niebanalny, a jego wykonanie genialne. Nie ma co się długo zastanawiać nad wyborem tej pozycji. „Postrach” po prostu trzeba przeczytać.