Postrach recenzja

Czasami mam problem z ocenianiem książek autorów, których uwielbiam. Polega on głównie na tym, że wymagam od nich więcej, uważam, że na więcej ich stać i jestem bardziej bezwzględna w punktowaniu tego, co mi się nie podobało. I przy czwartym spotkaniu mam pierwszy malutki kryzys z twórczością Michała Śmielaka.
"Postrach" to pierwszy tom serii z Igą Ziemną, który od pierwszych stron wciąga w wir akcji, a w niej, o dziwo, jakby brakuje głównej bohaterki. Zaskoczyło mnie mocno to, że na jej pojawienie się trzeba było nieco poczekać, ale gdy już się jej doczekałam, to zapałałam do niej ogromną sympatią. I jasne, nieco wpisuje się ona w stereotyp policjantki, czyli twardzielki z jajami większymi od kolegów, jednak pod tym pozornym banałem kryje się postać niezwykle ludzka. Doceniam bardzo to, że autor wykreował ją z taką starannością, zadbał o wiele detali, które potęgują wrażenie, że Glebę możemy spotkać na ulicy. Często pisarzom tworzenie kobiet sprawia pewne problemy, łatwo wpadają w schematyczne pułapki, z których ciężko im się wyplątać, ale Śmielak zwyczajnie pozamiatał i stworzył jedną z najbardziej wiarygodnych policjantek polskiej literatury.
Nachwaliłam się już, oczywiście niezmiennie doceniam styl, czarny humor i przełamywanie kolejnych tematów tabu. Muszę też wspomnieć o konstrukcji tej powieści, która jest dość unikatowa i zwyczajnie genialna. Nie mogę jednak dłużej odwlekać momentu, w którym po raz pierwszy będę miała do Michała Śmielaka jakieś uwagi. W moim odczuciu "Postrachowi" brakuje nieco dynamiki, mam wrażenie, że niektóre momenty zostały przegadane, czyniąc całość nierówną. Domyślam się, że wynikać to mogło z konstrukcji i próby trzymania się jej ram, ale, jak pisałam we wstępie, od tego autora wymagam po prostu więcej, tym bardziej, że to nie był jego debiut.
A wracając do zachwytów, to intryga kryminalna jest w tej książce niewyobrażalnie dobra. Złożoność fabuły, ilość wątków, dopracowanie szczegółów i ta zabawa z czytelnikiem w kotka i myszkę na długo zapadnie mi w pamięci. Dałam się oczywiście zmanipulować Śmielakowi i zmieniałam swoich podejrzanych zgodnie z tropami, które mi podsuwał, więc ostatecznie byłam zaskoczona, czego wcale się nie wstydzę.
"Postrach" to oczywiście świetna powieść, którą polecam równie mocno, co inne dzieła Michała Śmielaka. Jednak by pozostać w zgodzie ze sobą i własnymi odczuciami, nie mogę tym razem wystawić maksymalnej noty. Zdradzę już teraz, że przy drugim tomie powrócę do standardowej dziesiątki.
Moje 9/10.